'Negrophilia' (liefde voor negers) is genoemd naar en geïnspireerd door het gelijknamige boek van Petrine Archer-Straw over de beweging die in de jaren '20 een sterke invloed had op het Parijse culturele leven. Dat rapper/producer Mike Ladd voor de muziek stevig de jazzkaart trekt, mag dan ook niet verwonderen. Vergeet echter alle nostalgie van bruin geblakerde foto's evenals de hippe jazzhybriden. Mike Ladd wandelt niet op de brede, amusant verlichte boulevards van de dansmuziek, maar neemt de luisteraar mee naar de muzikale achterbuurten en nauwe steegjes met minimale zichtbaarheid en waar de luisteraar zich met recht en rede ongemakkelijk mag voelen. Op deze cd geen echte songs, dansbaar voer, steriel loopen van geluiden of uitbundige climaxen. De muziek glijdt als bij een film van de ene scène in de andere en het geluid is zelden mooi gevuld, waardoor het geheel steevast iets wrangs en kaal heeft.
Met de medewerking van 5 live muzikanten en één loopspecialist laat Mike Ladd op deze cd een even uniek als bizar geluid achter. Het werk van blazers Andrew Lamb en Roy Campbell wordt daarbij soms onherkenbaar vervormd, als zou Ladd hun geluid smelten om het dan in de meest absurde kronkels te plooien. Wanneer er dan werkelijk herkenbare streepjes sax, trompet, klarinet of fluit opduiken, zorgen die voor een (misleidend) streepje zon in de duistere achterbuurten. Vijay Iyer is te horen op klavieren, waarbij zijn pianopartijen variëren van freejazz en prepared piano's naar vaag repetitieve structuren. Guillermo E. Brown is aanwezig met lekker niet groovende drumpatronen en zuivere, al dan niet vettig blubberende elektronica. Dit, in combinatie met de modderige bas, geeft de muziek zo nu en dan een funky effect, maar weer zonder dat er bij gelachen kan worden. De tape loops van Bruce Grant en Ladds eigen spreekstem (al dan niet heliumachtig opgetrokken) en programmeren werken het geheel af tot het onvatbare dat op 'Negrophelia' de scepter zwaait.
Door het gedetailleerd bijsturen en het in- en uit elkaar laten lopen van klanken vervaagt meermaals de grens tussen het akoestische en het elektronische. Voornamelijk 'Blond Negress' is hier een desoriënterend voorbeeld van. In alle het bizarre van deze cd laten Ladd en de zijnen echter nog ruimte voor eenvoudigweg mooie dingen. 'Back at Ya' is een parel waarbij een fagotriff de pas aangeeft, bijgestaan door streepjes trompet, fluit, sax en keyboards. Het geheel is daarbij nog heerlijk voorzichtig dissonant zodat de geest van Frank Zappa's klassieke muziek niet ver weg is. De pruttelelektronica die daarna opkomt, is van een heel ander allooi, zeker in combinatie met de vermolmde sax. Wanneer deze track begint af te bouwen, net op het moment dat de laatste push zou moeten komen, laat Ladd zien hoe hij met de voeten van zijn luisteraar kan spelen. 'Nancy and Carl go Christmas Shopping' is de enige track met een afgeronder en "mooier" geluid. De prachtige soundscapes van flarden klarinet, fagot, hoempa baritonsax, fluit en hoorn laten even een wat zachtere kant horen. Een adempauze op een cd die in alle ontoegankelijkheid geweldig weet uit te dagen.
Meer over Mike Ladd
Verder bij Kwadratuur
