Helemaal eerlijk spelen ze het spel niet, de heren van Midnight Faces. Klanktovenaar Matthew Warn van het instrumentale postrockgezelschap Saxon Shore kruist de degens met kompaan Phil Stancil, maar samen klinken ze alsof ze een heus stadion met hun poprockgeluid willen vullen. “It’s like Tom Petty fronting The Cure”, gapt Warn, daarbij vergetend dat die acts een heuse sterke band achter zich hebben staan, terwijl dit duo zich er met wat studiogasten vanaf maakt.
De samenstelling van Midnight Faces even buiten beschouwing gelaten, weet de band wel stevig gelaagde synthpopsongs te produceren. Vrolijke melodieën genoeg op deze tien tracks tellende plaat. Een open, galmend geluid waarin meanderende gitaarklanken zich met zwevende synthesizers vermengen, vormt een warme basis voor de vaak erg ijle zanglijnen van Phil Stancil. Het hoge, smekende stemgeluid krijgt regelmatig mooie versterking van ten hemel reikende riffs. Erg vernieuwend klinkt dat niet. Vergelijkingen met tal van jaren ’80 bands als U2, Depeche Mode en The Cure liggen voor het grijpen.
Maar de heren kunnen liedjes schrijven, dat staat vast. Een mooi opgebouwd, wat trager ‘Feel This Way’ buigt een klassieke strofe-refrein structuur om in een opeenstapeling van hartvertederende melodieën. Songs als de melancholische afsluiter ‘Heartless’ glijden weg in het oneindige en blijken emotionele knallers. Want gevoelens, daar draait deze plaat om, zover is duidelijk.
Helaas ontbreekt net dat tikkeltje durf. Zo lijken ‘Crowded Halls’ en opvolger ‘Holding On’ wel tweelingbroertjes van elkaar, moesten de hoge belletjes van de eerste gelijkgesteld worden met de gitaartune van de tweede. Verder is de basgitaar vervangen door een synthesizer, wat een mankement blijkt. Een rollende groove of gemoedelijke riff zou een mooie aanvulling kunnen vormen op het glijdende landschap van songs als ‘Crowded Halls’, waar elektronische baspulsen duidelijk tekort schieten. Tenslotte beginnen teksten vol eindeloze smartlaptaferelen en puberale liefdesverklaringen na een dik half uur wel wat de keel uit te hangen.
‘Fornication’ is meer van hetzelfde, helemaal geschikt voor liefhebbers van soft glijdende poprockmuziek die met weemoed terugblikken naar de hoogdagen van hun idolen enkele decennia geleden en daar echo’s van terugvinden in hedendaagse stadionrockbands. Wat dat nu allemaal te maken heeft met een titel die verwijst naar geslachtsgemeenschap tussen niet gehuwde personen en een hoes met een verdrinkend koppel, is en blijft een groot raadsel.
