Anno 2013 mag gesteld worden dat postrock serieus over zijn hoogtepunt heen is. Gelukkig betekent dat niet dat er geen plek meer is voor epische gitaarmuziek met lang opbouwende partijen, zoals het Schotse trio Midas Fall bewijst. Voortgetrokken door de klassieke, hoge stem van Elizabeth Heaton zorgt de band op zijn tweede langspeler ‘Wilderness’ voor een keurig stukje sfeercreatie waar ritselende elektronica, tribaldrums en een holle galm zeker ook een belangrijke rol spelen.
Midas Fall voorziet atmosferische muziek met een duistere wavetoets. De uitdaging is een balans te vinden tussen de prominente, donkere operazang van Heaton en de ruggesteun van een divers instrumentarium. Dat laatste bestaat uit een klassieke gitaar- en drumbezetting maar schakelt ook inkleurende zaken als cello, piano of klokkenspel in (helaas allen afkomstig uit hetzelfde elektronische instrument). Die evenwichtsoefening houdt veelal stand en levert wonderlijke vruchten af. De meanderende gitaar, sissende elektronica, galmsfeer en subtiele breakbeat in ‘Our World Recedes’ creëert een mooie mystiek die bruusk doorprikt wordt. Ook opener ‘The Unravelling King’ kent een voortreffelijk gelaagde, psychedelische omkadering met warm rollende drums, sissende elektronica, vaderlijke bassen en hoge pianotoetsen. De kenmerkende postrockarpeggio’s zorgen hier voor een erg gemoedelijke sfeer. Het mag ook anders. De fantastische titel ‘Tiny Pieces Will Always Remain’ verbergt een klassieke prent met klagende cellostrijken en een lichtvoetig pianomotief.
Toch torent boven dat alles die prominente stem van de welbevallige frontvrouw, die soms wel uit een vrouwelijke gothmetalband ontsnapt lijkt. Met enorme kracht en zuiverheid zet ze deze plaat volledig naar haar hand. Helaas neigt dat bij momenten iets te veel naar theatrale taferelen. In een wat steviger uitpakkend ‘Fight First’ zit ze netjes ingebed in de totaalsound, maar dat is eerder een uitzondering. Wanneer naar het einde van de plaat toe de instrumentale omkadering een stuk afneemt, begint het dramatische accent van Midas Fall toch wel wat zwaar te wegen.
Dankzij zijn mooie sfeersongs en vooral de krachtige frontvrouw heeft Midas Fall op zijn tweede plaat een geheel eigen sound ontwikkeld. Helaas is het bij momenten nog wat zoeken naar een mooi totaalbeeld dat de zang wat kan temperen. Als voor het derde album een extern producer kan gevonden worden die raad weet met gelaagde subtiliteiten en een warm, organisch geluid, is een droomplaat nu al gegarandeerd.
