Het Schotse trio Midas Fall bewees met zijn tweede langspeler ‘Wilderness’ niet enkel een uitmuntende brug te kunnen bouwen tussen postrock en sfeerelektronica, maar wist ook een sterk op intense, melancholische gevoelens in te spelen. Daar zit de fabuleuze sirenezang van frontdame Elizabeth Heaton natuurlijk voor iets tussen. Waar zij op de langspeler nog een erg centrale rol opeiste in een verder erg dynamisch en organisch palet van duistere en mysterieuze achtergrondkleuren en occasioneel opborrelende ritmen, ligt dat bij deze korte ep wel enigszins anders.
‘Fluorescent Lights’ heeft slechts drie tracks. Maar wat een weelde! Drie compleet verschillende, bonte liedjes bulken van de fijne tonen en melodieën. De opener en titeltrack heeft een opvallend flinterdun gitaartje dat met veel echo uitgroeit tot een leuke psychedelische riedel. Een stevig rockende wall of sound met pompende dancebeats en Heathon die met haar erg krachtige stem opbokst tegen al dat instrumentale geweld, vormen pure energie en majestueuze power. De broze droomsfeer waaruit het nummer opgroeit en de melodieuze uppercut die daar uit voortvloeit, geven blijk van een sterk stukje structureel inzicht.
Ook opvolger ‘Low’ past de truc van kracht versus broosheid toe, maar deze track zwelt op tot een pseudodramatische symfonie met volle bassen en sterke elektronische gelaagdheid, waardoor een hoog gitaarmotief tracht te pieken. Nog meer dan zijn voorganger bevat dit nummer met zijn hogere sferen en galmende pianoklanken een soort van magie.
Het afsluitende ‘Tracks’ bewijst dat de titeltrack in feite nog de minst sterke song op dit korte schijfje is. Lange tijd houdt het nummer het erg puur en minimaal. Een broeierige ambientsfeer van hoog zinderend gitaarspel wordt verrijkt met voorzichtig uitgerafelde knisperelektronica. Hier krijgt de zangeres terug wat meer zelfstandigheid met hoge, loepzuivere lijnen, waardoor de song lange tijd een soort van etherisch karakter heeft. Een tweede levensadem van om elkaar cirkelende stemmen en trotse floortomdrums zorgen voor een krachtig einde.
Midas Fall zocht op zijn langspeler nog naar een goede balans tussen zijn zorgvuldig uitgewerkte elektronica, fijn zinderend gitaarspel en fabuleuze vrouwenzang. Dat evenwicht is op deze ep zeker gevonden. Dit is popmuziek met zowel een fantastische diepgang, als een hoge verzadigingsfactor.
