Mick Turner staat vooral bekend als een derde van de instrumentale postrockgroep The Dirty Three. De gitarist is minder geneigd tot het onderhouden van muzikale zijprojecten dan zijn companen, violist Warren Ellis (Nick Cave & the Bad Seeds e.a.) en drummer Jim White (Smog e.a.). Af en toe speelt hij echter samen met White een soort losvormige postfolk onder de naam Tren Brothers. Daarnaast brengt de man ook (doorgaans moeilijk te verkrijgen) soloreleases uit onder eigen naam. 'Blue Trees' is een selectie rarities afkomstig uit de catalogus van zowel Mick Turner als Tren Brothers en is mooi opgedeeld in twee betoverende helften.
De eerste zes nummers op 'Blue Trees' zijn eerder uitgebracht door Tren Brothers en zijn soms adembenemend mooie showcases van Turners contemplatieve, melancholische gitaarspel, een techniek die hij in 'Au Revoir, Mon Petit Chou' moeiteloos naar de piano kan vertalen. White's jazzy, losse drumstijl, die een bijna organische aanvulling vormt op de gitaarmelodieën, is buitengewoon sterk in nummers zoals 'Swing Parts 1 & 2' of 'Away'. Hier en daar stijgt ook een viool of een desolate mondharmonica boven het samenspel uit. De muziek die Turner en White samen maken is erg filmisch van aard en doet soms denken aan de free noise-passages uit Velvet Underground-songs zoals 'Heroin'. De tweede helft van 'Blue Trees' bevat Turners solomomenten, waaronder hoogtepunten als het magistrale 'Carny'. Deze erg indrukwekkende collage lijkt verwant aan de prachtige geluidsexperimenten van de Weense laptopartiest Fennesz.
Er staan geen slecht materiaal op dit album, maar niet elk nummer blijkt even essentieel: niemendalletjes als 'Angel #3' lijken enkel aanwezig als intermezzo en maken van 'Blue Trees' een lijvige, bijna een uur durende plaat. Toch zijn deze tracks een verwaarloosbare hindernis, op voorwaarde dat de luisteraar zijn tijd neemt: 'Blue Trees' werkt immers het best als een totaalervaring die haar publiek onderdompelt in een andere wereld, een soort theater van sfeer en geluid.
'Blue Trees' mag dan een verzameling van B-kantjes en moeilijk te verkrijgen tracks zijn, het geheel past perfect in elkaar en vertoont een zeer natuurlijke samenhang. Men kan individuele nummers eventueel als postrock, experimentele folk of jazz bestempelen, maar 'Blue Trees' overstijgt deze algemene genreaanduidingen: dit is eenvoudigweg prachtige instrumentale muziek. Met deze meesterlijke compilatie toont Mick Turner zich misschien wel het meest getalenteerde lid van The Dirty Three.
Meer over Mick Turner / Tren Brothers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
