Mick Harvey is bij de modale muziekliefhebber vooral bekend als muzikant aan de zijde van Nick Cave: van The Birthday Party tot de Bad Seeds. Op ‘FOUR (Acts of Love)’, de opvolger van het twee jaar geleden verschenen ‘Sketches From the Book of the Death’ is dat bij momenten overduidelijk te horen. De even warme als donkere romantische gloed maakt de muziek herkenbaar, wat die meteen ook alle mogelijkheden geeft om de luisteraar te raken.
Toegegeven: vrolijker wordt een mens er niet altijd van, maar echte zwartgalligheid is aan Harvey niet echt besteed. In een songcyclus die opgedeeld wordt in drie acts (het hele album klokt af op 35 minuten) brengt Harvey eigen songs en covers van o.a. PJ Harvey, Van Morrison en Roy Orbison. Zijn verleden bij Cave wordt meteen duidelijk in ‘Praise the Earth’ (gebaseerd op een hymne van een 19de eeuwse bisschop), de openingstrack waarin galmende gitaren en de er boven drijvende piano een pocketversie van de sonore pluche van de Bad Seeds laat horen. De kosmologische bespiegelingen in de tekst leiden de luisteraar mooi het album binnen, alsof die door Harvey vanuit de ruimte meegenomen wordt om kennis te maken met de “aardse” liefde.
Veel soberder klinkt de donkere eb en vloed van PJ Harvey’s ‘Glorious’, waarbij de mooie combinatie van summiere akkoordenreeks en zacht zingende noise toch voldoende muzikale input genereert. Dit evenwicht tussen bescheidenheid en auditief comfort weet Harvey ook elders te treffen, zoals in de weemoedige wals ‘Midnight on the Ramparts’ die met de gefloten melodie aan Ennio Morricone doet denken.
Naast de duidelijke overeenkomsten met Nick Cave laat Harvey zich op ‘FOUR’ ook kennen als een zielgenoot van Johnny Cash (ondermeer in een bloedmooie versie van Roy Orbisons ‘Wild Hearts’) of klinkt hij even kaal en direct als Blixa Bargeld. Roots en folk vinden moeiteloos hun weg, zoals in Van Morrisons ‘The Way Young Lovers Do’ dat een min of meer metrisch vrije folkballade wordt waarbij het orgel voor extra diepte in het geluid zorgt.
Mede door deze variatie kan ‘FOUR’ blijven boeien zonder dat er veel climaxen moeten opduiken. Het is pas op het einde van de tweede acte dat decibelmeter iets verder wordt opgedreven, wanneer in ‘The Story of Love’ gekozen wordt voor een 60s rockgeluid, waarbij het geluid voor de eerste keer gevoelig open getrokken wordt.
Wanneer Harvey voor het laatste nummer terugkeert naar ‘Praise the Earth’ vertrekt hij zoals hij gekomen is, van ergens in kosmos: “And earth and ocean they seem to say / Our beauties last but for a day / An ephemeral play / Oh darling where have they gone / Our dreams and all that we’ve done? / Into the unknown.”
