Wie decennia lang muzikant is geweest bij The Bad Seeds, loopt het risico dat het eigen werk steeds wordt afgemeten aan dat van Nick Cave. Mick Harvey heeft de begeleidingsband van Cave weliswaar zo’n twee jaar geleden toe de rug toegekeerd, maar heeft daar gelukkig toch nog wat anders op gevonden: albums uitbrengen van een pretentieloze kwaliteit die muzikaal stevig afwijken van het werk van zijn vroegere werkgever. Waar ook andere Seeds als Blixa Bargeld (krautrock en muzikaal dadaïsme in Einstürzende Neubauten) en Barry Adamson (funkpop) een eigen weg hebben uitgestippeld, gaat Mick Harvey steevast voor dromerige americana, singer-songwriterplaten met een hoog filmisch karakter. De componist zijn vijfde langspeler - veel filmsoundtracks van eigen hand even niet meegerekend - blijkt een heerlijk dromerige trip vol introverte, maar ook duistere zielenroerselen van de multi-instrumentalist.
Mick Harvey gaat op ‘Sketches from the Book of the Dead’ steevast voor gemoedelijk aanvoelende americanafolk waarbij akoestische instrumenten en de man zijn warme stem de hoofdrolspelers zijn. De elf ballades op dit album blijken stuk voor stuk verhaaltjes te zijn, gebaseerd op kennissen uit Harveys omgeving die de laatste tien jaar de eeuwige jachtvelden hebben opgezocht. Gemis en dood kronkelen dus als een rode draad doorheen dit werk en onderliggende, moraliserende boodschappen liggen voor het grijpen. Zo had de aan Rowland S. Howard (een pas overleden medemuzikant uit Nick Caves entourage) opgedragen opener ‘October Boy’ het kunnen uitschreeuwen van onbegrip. Maar daar kiest Harvey nu net niet voor. Dromerige, slepende gitaren met veel feedback zorgen voor een verre klaagzang, waardoor de sterk lyrische tekst juist meer naar voren komt: een verhaaltje van een jongen met een ‘sonisch geweer’ die ten onder gaat aan het rock’n’roll vergif. Intimiteit en eenvoudige songstructuren zetten de emoties sterk in de verf. Zo durft een rijk instrumentarium van piano, cello en slidegitaar zich nauwelijks op te dringen, maar zorgt het steevast voor een mooie, melancholische achtergrondsfeer.
Een prachtig duet tussen hoge toetsen en akoestische gitaar voorziet een somber, zacht voorbijschrijdend ‘Rhymeless’ toch van enige kleur en zorgt daardoor voor een liefdevol gevoel, ondanks een tekst over de wanhoop van ouders die hun kinderen verloren hebben (en kinderen die door hun ouders in de steek zijn gelaten). En zo sluiten inhoud en muzikale omkadering telkens prima bij elkaar aan. De zeldzame keer dat ‘Sketches from the Book of the Dead’ toch even doorbreekt, zoals bij de hoog oplaaiende gitaar en orgel in ‘A Place Called Passion’ (over de soldaten uit de Eerste Wereldoorlog in de slag om Passendale), wordt de luisteraar even lekker uit zijn sluimertoestand gehaald.
Muzikaal uitdagend is deze plaat niet echt te noemen. Mick Harvey bouwt zijn songs vooral rond een bepaalde sfeer en die blijkt zowel intiem als overweldigend. Wie het gevaar voor indommelen bij deze elf broze pareltjes weet te vermijden, krijgt een hoge, erg subtiele muzikale klasse in de plaats.
