En of het te horen is dat de Belgische jazzpianist Michel Bisceglia de laatste jaren bijna drie filmscores per jaar gepend heeft! Zijn glashelder vloeiende, romantische en bij momenten wat melancholische nummers schreeuwen om een generiek. Al is schreeuwen misschien niet de beste omschrijving, want opnieuw laat Bisceglia zich hier horen als een echte miniaturist. Met een heel clean geluid, soms zelfs op kousenvoeten rondtrippelend, speelt en fraseert hij opnieuw heel elegant, waarbij hij de ene melodie na de andere spint. Echte stuwing uit de linkerhand is er niet te horen en dus komt alle aandacht op de rechter te liggen. Nu eens bedachtzaam, dan weer vrij over de maten heen dartelend, zijn het de lijnen die het werk moeten doen. Daarbij gaan Bisceglia en zijn vaste kompanen Werner Lauscher (bas) en Marc Léhan (drums) niet op zoek naar de grote opbouw, maar investeren ze alles in verfijning van melodievoering en ritmische articulatie.
Dat Léhan en Lauscher hun chef geen strobreed in de weg leggen, versterkt het ear gliding effect van de cd. Met plezier rolt de ritmetandem de rode loper uit waarover Bisceglia met plezier binnenschrijdt. Verfijnd klinkt het allemaal wel, maar helaas zweeft de muziek al te vaak zonder weerhaakjes voorbij, waardoor die amper aan de ribben blijft plakken, ondanks enkele catchy en vaak eenvoudige thema’s.
Een voorbeeld van zo’n kandidaat oorwurm is ‘Jasmine’, een poptune met onvervalste Billy Joel-allures, waarbij Bisceglia echter iets te veel in de geschreven melodie blijft hangen. Niet veel beter vergaat het de titeltrack van de cd, waarbij de asymmetrische maatsoort van de schuifelaar de muziek niet spannender kan maken. Dat lukt gelukkig wel in ‘Meaning of the Blues’. Hier kan de muziek meer ademen dankzij het gevarieerde en lichte tikwerk van Léhan die bij momenten speels en haast plagerig over zijn drumkit ritselt. Een gelijkaardige opstoot van leven is te horen in de lichtjes krokante swing van ‘Choosing’ die Bisceglia inspireert tot een grilligere en meer verbrokkelde melodie, als een gestileerde bopklassieker op kamermuziekniveau.
Wie ‘Singularity’ in huis haalt, krijgt er nog een tweede cd bij: ‘My Ideal’, waarop het trio onder andere te horen is in het poppy ‘Out to Sea’, geschreven door Bisceglia en Piet Goddaer (Ozark Henry) en het tangoachtige ‘Paisellu Miu’ dat voortkwam uit een samenwerking met Rocco Granata. Voor de 60s hit ‘A Whiter Shade of Pale’ gaat Bisceglia het even wat verder zoeken. Door de song harmonisch uit te breiden en metrisch om te vormen tot een geborstelde wals, laat Bisceglia horen dat hij verder wil gaan dan louter het coveren van een golden oldie. Jammer genoeg is dat niet voldoende om de track ook echt spannend te laten klinken. Daarvoor blijft de muziek wat te egaal doorschuiven. Een probleem waar beide cd’s van deze release mee te kampen hebben, hoe mooi en genuanceerd Bisceglia ook speelt.
