Elektronicamuzikant Michel Banabila en altviolist Oene van Geel ontmoetten elkaar in het Cloud Ensemble, waar het idee ontstond om samen iets op poten te zetten. Het resultaat van die duowerking is te horen op ‘Music for Viola and Electronics’ in vijf soms heel uiteenlopende stukken die allemaal wel een uiterst verzorgde en fijn bijgeschaafde sound gemeenschappelijk hebben.
Opvallend daarbij is hoe goed de altviool van van Geel en de modulaire Doepfer A-100 synthesizer van Banabila (overigens de eerste keer dat hij het instrument gebruikte) versmelten. Nergens is de muziek te herleiden tot een strijker die wat op de elektronica drijft. Van Geels klank zit diep in het geluid, wat het album een heel homogeen gevoel geeft.
Met dat gevoel gaan de twee wel verschillende wegen uit. Zo zweven ze in ‘Sinus en Snaar’ in wolken van kil perfecte sinustonen en lang uitgerekte altvioolklanken. Door die in verschillende combinaties boven elkaar te plaatsen en door plotse glissandi ontstaat een klankmassa die continu van vorm verandert waardoor de muziek gestaag ontwikkelt.
Zomaar in een sfeer blijven hangen, is duidelijk niet waar de twee op uit zijn. Toch bewaren ze tegelijkertijd een logische lijn, waardoor de grovere korrel en de melodische en ritmische tekening die geleidelijk aan in het stuk opduiken eerder als een logische consequentie dan als een breuk klinken. Zelfs het stottergeluid, dat even een hardstyle stamper lijkt aan te kondigen, ligt uiteindelijk in de lijn van het voorgaande.
Wat ruwer klinkt ‘Dondergod’ dat blaakt van de verstoorde noise, glitch-geluiden en dub-achtige flitsen in de diepte. Van Geel mengt zich krijsend en jankend in het geluid, dat later op het stuk knap uitgewerkt wordt wanneer de twee het reeds gehoorde muziek materiaal gaan verwerken. ‘Echoes From Hadhramaut’ zet dan weer in als een van weemoed doortrokken vergezicht over een uitgestrekte vlakte. Voorzichtig beginnen de onderlagen van de muziek te borrelen als onderaardse geisers. Uiteindelijk stromen die voorzichtig over, waarna met een dreigende freeze weer een nieuw hoofdstuk geschreven wordt in het verhaal van de track.
De wolken van het eerste stuk keren even terug in ‘Nothing But Blue Sky’. Nu zijn ze echter niet opgebouwd uit lang doorzoemende klanken, maar uit boven elkaar geplaatste, melodische gestes van van Geel, met een cello-achtige partij als ankerpunt. Opnieuw mag het voor de twee wat meer zijn en uiteindelijk strooien ze salpeterzuur op het glazuur van het geluid, waardoor dat in snippers uiteenvalt.
In het afsluitende ‘Kingdom of Earth’ lijken Banabila en van Geel tenslotte een eeuwenoude sage te vertellen, met klokachtige effecten, occarinaklanken, korte stemsamples, regengeluid, flarden altvioolmelodieën en tremolo’s. Het resultaat is een mysterieuze, transculturele collage die nooit het spektakel opzoekt, maar het moet hebben van het zorgvuldige montagewerk.
Zo wordt ‘Music for Viola and Electronics’ een alles behalve evidente cd. Niet dat de muziek gezocht klinkt, wel integendeel. Feit is dat de heren het zich niet (te) niet te gemakkelijk gemaakt hebben, wat natuurlijk voor hen en voor deze knappe en zinnenprikkelende release pleit.
