Als 'Fragile' een conceptplaat was, zou het centrale thema ongetwijfeld dankbaarheid zijn. In de begeleidende tekst licht componist en klarinettist Michael Moore immers de tracks één voor één toe, en die blijken steevast aan iemand opgedragen te zijn, die volgens Moore een bedanking waard is. Het mag dan ook niet verbazen dat het album erg vriendelijk klinkt, een sfeer die uiteraard op het lijf van het melodische en vloeiende gentleman-klarinetgeluid van Moore (hier ook te horen op tenor- en altsax) geschreven is. Het spijtige is echter dat de andere muzikanten net zo sympathiek uit de hoek komen: niemand sputtert echt tegen. Alleen Vatcher durft hier en daar even scheve schaatst te rijden, maar zware schade richt hij nooit aan. Het gevolg is dat 'Fragile' na enkele leuke kennismakingsnummers heel vlotjes binnenschuift, maar zelden blijft hangen.
Stukken die wel bijblijven zijn enkele charmante composities, zoals het dromerig zoete 'Paint As You Like' en het soepel vloeiende 'Mudgekin' dat een sympathieke zuiderse groove meekrijgt. Aan variatie anders geen gebrek op 'Fragile', want het kwartet grasduint in swing, ballad en blues en gaat op 'Old Grey Stella' zelfs de metrisch vrije toer op. Het gebrek aan ritmische spankracht (melodie is duidelijk de hoofdzaak) laat de afwisseling minder goed uitkomen. Dat lukt dan weer wel bij het minimalistische 'The Smell of Novato' waar de drie melodie-instrumenten op hun kousenvoeten rondslenteren en hun korte frases als een puzzel op de drumgroove samenleggen.
Naast de stukken in volledige kwartetbezetting, zijn de muzikanten ook te horen in kleinere combinaties en die werken doorgaans beter: het ontbreken van één of meerdere spelers geeft de tracks sneller een eigen karakter. Zo kringelen Fraanje en Moore in 'Miss Yosemite' zacht omhoog om de rest van het stuk al zweefvliegend af te leggen. 'Yahoo Day' (Moore's eigen naam voor Koninginnendag) is in tegenstelling tot wat de titel en de inhoud laten vermoeden geen uitzinnig stuk, maar een delicaat duo tussen Moore en gastklarinettist Ab Baars. De twee zitten elkaar dicht op de hielen in unisono of met uiterst kleine toonverschillen, terwijl ze later haasje over spelen en melodisch verstrengeld geraken.
Aan intimiteit ontbreekt het 'Fragile' dus niet. Dat wordt nog eens extra in de verf gezet op de titeltrack waarin het trio zonder Fraanje te horen is, maar met Vatcher die de drums even opzij schuift voor het glasharmonium. Dit zingende, als poollicht zwevend instrument wordt echter alleen in de intro en de outro van twee tracks gebruikt. Het zou leuk geweest zijn om te horen wat Moore in duo met deze extra gedaan had.
Meer over Michael Moore
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
