Michael Bublé lijkt wel het prototype van de ideale schoonzoon. Met een frisse snit, de losse das en de handen los in de broek siert hij in maatpak de zwart-wit hoes van zijn album 'It's Time'. Een droevig gezicht verhoogt de hoge aaibaarheidsfactor van deze jonge Canadees zo nodig nog meer. Maar ook voor het zangtalent en de muziekstijl waarvoor hij kiest gaat wellicht menig moeder van huwbare dochters geheid voor de bijl. Op de schoot van zijn beste vriend, zijn grootvader, kreeg de jonge Bublé de muziek van Ella Fitzgerald, Sara Vaughan en Frank Sinatra met de pap binnengelepeld en sindsdien heeft hij de swing te pakken. Twee albums impressies van swingstandards en een boel optredens verder, toont Michael Bublé zich meester over de filmische swingmuziek uit de jaren '40 en '50. Hoog tijd dus om dat per nieuwe cd aan de wereld bekend te maken. It's time!
Lentekriebels verworden tot muzikale energie in het openingsnummer 'Feeling Good'. Deze standard die vooral bekend is in de uitvoering van Nina Simone en waar ook de rockgroep 'Muse' zich aan waagde, krijgt alles mee om een tophit te worden. De subtiele strijkers, de krachtige blazers en een frisse ritmesectie spelen binnen de krijtlijnen van een stuwend arrangement een brok goed humeur bij elkaar. Maar het is toch vooral de warme kracht in de stem van Michael Bublé die ervoor zorgt dat dit nummer voor altijd met zijn naam mag verbonden worden. Na 'Feeling Good' is het hek van de dam. Of het nu Gershwinstandard 'A Foggy Day (In London Town)' is, een swingversie van Beatles-nummer 'Can't Buy Me Love' of een bluesversie van de Marvin Gaye klassieker 'How Sweet It Is', het is moeilijk het vingerknippen te laten en niet spontaan mee te knikken. Opmerkelijk is daarbij voornamelijk dat er ronduit gekozen wordt voor het oproepen van een authentieke sfeer. Geen synthesizerorkest, geen elektronica, maar een uit te kluiten gewassen orkest dat een halve eeuw pop mee statig vorm geeft. Deze groteske puurheid zorgt er ook voor dat de zeemzoete ballades prachtig tot hun recht komen. Zo zouden 'Try a Little Tenderness' met de zachte strijkers en een laatavond lounge-pianoimprovisatie, of het bossa nova duet 'Quando, Quando, Quando' de perfecte achtergrondmuziek kunnen zijn voor een Love Boat-achtige scène bij een heldere sterrenhemel. Enkel het moderne geluid van de drums verstoren soms het plaatje.
Michael Bublé maakt het zich niet gemakkelijk om zich in een genre te begeven waar het kritische vergelijk met ronkende namen uit de popgeschiedenis om elke hoek schuilt. De realiteit van 3 miljoen verkochte platen toont echter dat hij alle vergelijkingen al lang doorstaan heeft. Net omwille van zijn jeugdige stem en uitzicht geeft hij een hedendaags gezicht aan muziek die uit ver vervlogen tijden lijkt te komen. Dat hij dat bovendien nog eens op een schitterende manier doet, zorgt ongetwijfeld voor de rest van de verklaring.
Meer over Michael Bublé
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
