Om meteen duidelijk te zijn: singer-songwriter Mia Doi Todd (Los Angeles) hoort niet thuis bij de lichting "new weird folk" die met hun soms psychedelische oerfolk al enige jaren over het muzieklandschap trekken. Bij haar geen rammelende songs in lofi-geluid, maar catchy en mooi afgewerkte nummers waarbij de mijmerende melodische lijnen domineren. Eenvoudige songstructuren – een bruggetje is het enige extravagante dat ze zich buiten de bekende strofe- en refreinpaden permitteert – en overwegend rustige tempi passen perfect bij haar donkere stem en wollige dictie.
Op 'Manzanita' laat Mia Doi Todd zich bijstaan door enkele muzikanten, wat haar in staat stelt om binnen haar traditionele, soms zelfs wat poppy idioom duidelijk verschillende richtingen uit te gaan. Wanneer ze zichzelf begeleidt op piano of akoestische gitaar en de teksten haast vertrouwelijk zijn, klinkt haar muziek het duidelijkst als het werk van een singer-songwriter. In 'Muscle Bone & Blood' voorziet ze de melodie daarbij van duidelijke Ierse folkwendingen. Andere expliciete verwijzingen naar volksmuziek klinken door in de mandoline met handgeklapbegeleiding van 'Tongue-tied', maar de zachte elektrische gitaar verrijkt het geluid tot meer dan een folkimitatie. In 'What If We Do?' en 'The Last Night of Winter' laat Mia Doi Todd zich van haar meest Nick Drake-achtige kant zien. Vooral dit laatste nummer, dat net iets sneller gaat en een gevulder geluid van strijkers en meerdere gitaren heeft, draagt duidelijk de stempel van de legendarische Engelse songwriter.
Op opener 'The Way' toont Mia Doi Todd zich dan weer meteen in haar meest rockende gedaante. Met de trage, maar net niet slepende drumpartij en een zachte tweede stem op de hoofdmelodie houdt de Amerikaanse de luisteraar in een bezwerende greep. Bij momenten lijkt ze het nummer te willen openbreken, maar de loeiende elektrische gitaar en de loskomende drum stoppen telkens net op de laatste grens, waardoor de luisteraar de rest zelf lijkt te moeten invullen.
Het opmerkelijkste en niet meteen meest geslaagde nummer is 'Casa Nova' waarbij Doi Todd begeleid wordt door de band Future Pigeon. Met de kenmerkende afterbeat en de sax- en trompetinterventies is dit een gezapig nummertje rock-steady. Voornamelijk gezapig omdat de blazers te vlak klinken. Een draak(je) is deze track niet te noemen, daarvoor is de melodie te ontwapenend, maar tussen de andere, mooiere songs valt de gladheid dit nummer wel op.
Meer over Mia Doi Todd
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
