Los van de kwaliteiten die Koen Mortiers nieuwste film '22 mei' (internationaal gereleased als '22nd of May') al dan niet heeft, viel de muziek bij het leeuwendeel van de critici enorm in de smaak. Die werd geconcipieerd door MGR, oftewel Mike Gallagher, lid van de metalband Isis en tevens bezieler van het project Musterd Gas and Roses, kortweg MGR. Die naam ontleende Gallagher aan Kurt Vonneguts schitterende roman 'Slaughterhouse Five', het boek waarin de auteur afrekende met de trauma's die hij zelf had overgehouden aan het befaamde bombardement op Dresden aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Zoals het boek op hallucinante wijze de horror en de absurditeit van de geallieerde "aanval" wist te vatten, maakt MGR muziek die perfect aansluit bij de sfeer die in de straten van Dresden moet geheerst hebben vlak na het walgelijke voorval.
Voor '22 mei' had 'Ex-drummer'-regisseur Koen Mortier zich dan ook moeilijk een betere muzikant kunnen indenken. Ongebruikelijk is wel dat de cineast MGR aansprak vóór hij begonnen was met filmen, met de vraag om een soundtrack te schrijven die de stadia voor, tijdens en na een bomaanslag (want daar gaat de film over) kon vatten. Vervolgens vroeg hij zijn acteurs hierop te improviseren, waardoor een bijzondere samenhang moest ontstaan tussen beeld en geluid. Inderdaad levert dat binnen de film passages op waarin audio en visuals elkaar in een audiovisueel orgasme ten spits drijven.
De vraag is dan of de muziek op zich waardevol genoeg is om onafhankelijk op cd uit te brengen. Om te beginnen duurt de soundtrack niet echt lang, wat op zich wel raar is voor een album dat het vooral van zijn ambient-sfeertje moet hebben. Tegelijk neemt MGR rijkelijk de tijd om zijn schaarse ideeën te ontwikkelen. Gallagher vertrekt van een handvol uitgangspunten, waarmee hij een beklemmend en indringend geluidsuniversum opbouwt vol piepende gitaarklanken, elektronische effecten en hypnotiserende strijkers. In navolging daarvan doet de soundtrack volgens bepaalde recensenten denken aan de muziek van onder meer Godspeed You! Black Emperor, maar die ambient-rock-groep heeft de gewoonte om met veel omvangrijker concepten aan de slag te gaan en op hun albums voelt de luisteraar zich niet zo snel gevangen in een cyclisch gegeven, zoals hier wél vrij snel het geval is. Het ingesloten gevoel dat de toehoorder krijgt doordat MGR steeds met slechts een gering aantal akkoorden aan de slag gaat, resulteert tegelijk in een krachtig als een ledig gevoel, waardoor de soundtrack bij '22 mei' vooral kaal aanvoelt.
Intrigerend is dit nieuwe project van Mike Gallagher dus zeker en vast, maar of het gaat om een pareltje van formaat valt te betwisten. Alles bij elkaar hadden de nummers meer volgepropt mogen worden met ideeën, zodat de luisteraar meer prikkels te verduren had gekregen, die tot een rijkere luisterervaring zouden hebben geleid. Want voor wie de film gezien heeft, komt de soundtrack er te weinig van los, ondanks het omgekeerde creatieproces.
