Toen M.I.S. (Mexican Institute of Sound) in 2006 debuteerde met 'Méjico Máxico', oogstte zijn speelse mix van elektronica, dub, cha-cha-cha, cumbia en spoken word wereldwijd niets dan lof en werd hij in één adem genoemd met artiesten als Fatboy Slim en Dj Shadow. Goed twee jaar later komt M.I.S., het eenmansproject van Camilo Lara - in het dagelijkse leven een hoge pief bij EMI Mexico, aandraven met de langspeler 'Piñata' en opnieuw wordt hij honderduit bewierookt door 'instituten' als Rolling Stone en The New York Times.
De opzet van 'Piñata' is dan ook exact dezelfde als die van zijn voorganger: meng flarden van Latijns-Amerikaanse evergreens met hedendaagse elektronische stijlen, gooi er enkele goedgemikte scratches en krakende tekstsamples overheen en men krijgt een feestelijk allegaartje dat een breed publiek moet aanspreken. In theorie wel te verstaan, want in praktijk is deze plaat zo voorspelbaar en lichtvoetig dat na een paar songs het vet al van de soep is. Al wie ooit al eens in het land van de cactussen en tequila vertoefde, weet dat Mexicanen niet vies zijn van een stevige portie kitsch en complexloze feestmuziek, maar om ook een doorsnee huiskamer aan de andere kant van de oceaan om te toveren tot een fiesta is Lara's bonte boel gewoonweg niet solide genoeg. Opener 'Escribeme Pronto' geraakt nog net met de hakken over de sloot met zijn speelse breakbeat, swingende baslijn, leuk meezingrefreintje en een koppel net niet ergerlijke, gesamplede kinderstemmetjes. Na het gezapige Jovanotti-achtige rapnummertje 'El Microfono' en twee minuten van het instrumentale - als een flauwe backbeat van Orishas klinkende - 'Para No Vivir Desesperado' groeit echter al snel de wens om de doorspoeltoets te gebruiken. Daar waar een artiest als Fatboy Slim tien jaar geleden met succes balanceerde op de rand van breakbeats en gesamplede camp, gaat M.I.S. zich vooral te buiten aan het laatste. Niet alleen klinken de metalige beats en eenvoudige synthsmelodietjes in songs als 'Kebrita' en 'Lala Meda' vaak gedateerd, bovendien kan M.I.S. het niet laten om zijn middelmatige composities te tooien met slierten irritante quote's ('Mi Negra a Bailal'), zeurende raps ('A Girl Like You') en pseudo-humoristisch gebral ('Katia, Tania, Paulina y La Kim'). Naar het einde van de plaat gaat Lara's geluid iets meer de elektro-toer op, maar dan is het kalf jammer genoeg al verdronken.
Al bij al is 'Piñata' een zeer middelmatige plaat die de torenhoge verwachtingen die de marketingjongens de voorbije maanden creëerden, niet kan inlossen. Onvoorwaardelijke liefhebbers van 'latinbeats' zullen op deze langspeler waarschijnlijk wel enkele redenen vinden om opwindend de heupen te schokken, maar voor al die anderen zal deze plaat veel meer weg hebben van een 'siësta' dan een fiesta.
Meer over Mexican Institute Of Sound
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
