Metallica. Dé groep van James Hetfield (zang en gitaar) en Lars Ulrich (drums). Ontstaan in 1981, een van de grondleggers van de thrash metalscène en een der Big Four van het genre samen met Slayer, Megadeth en Anthrax. Metallica is waarschijnlijk de grootste metalband (naast Iron Maiden) ooit die dan nog eens tegelijk commercieel succes wist te halen. Dit deed de band vooral met het zelfgetitelde album of onder fans gesproken, 'The Black Album'. Wat dat album voorging, was een resem aan thrash metalmeesterwerken: het debuut 'Kill 'Em All', het onderschatte 'Ride The Lightning', het evidente 'Master of Puppets' en het schitterende '... And Justice for All'. Na de release van 'Master of Puppets' in 1986 verongelukte bassist Cliff Burton echter in een ongeval met de tourbus. De rest van de band overleefde het ongeluk, maar Burtons afwezigheid zou negatieve gevolgen hebben voor nieuw bloed Jason Newsted: vooral Hetfield kon het verlies van Burton niet verwerken en de rest van de band beschouwden Newsted een beetje als 'de vervanger', en niet meer.
Wat op 'The Black Album' volgde, waren 'Load' en 'Reload': twee heerlijke uitstappen van de metalmuzikanten naar de blues-, country- en hardrockwereld, al is 'Load' echt wel de bétere plaat en het meesterwerk van de twee. Verder kwamen de dubbelcd's 'Garage Inc.' en 'S&M'. 'Garage Inc.' was een fantastische coverplaat, waar Metallica zijn helden (Mercyful Fate, Discharge, Mötörhead, ...) alle eer aandeed. 'S&M', waarvan de afkorting staat voor 'Symphony & Metallica', was een soort van raak-en-mis samenwerking tussen de band en wijlen filmmuziekcomponist Michael Kamen en zijn San Francisco Symphony Orchestra. Vervolgens stapte bassist Jason Newsted uit de band, mede vanwege onenigheid over zijn eigen zijproject Echobrain. Zijn vervanger, Robert Trujillo (Suicidal Tendencies, Ozzy Osbourne), werd pas aangekondigd in 2003 rond de afwerking van de nieuwe Metallica-plaat. Trujillo speelde dus niet op het album, die taak werd vervuld door Bob Rock, producer sinds, ironisch genoeg, 'The Black Album'. Met 'St. Anger' bewees Metallica te kunnen blijven evolueren, maar jammer genoeg eveneens niet te kunnen klinken zoals Metallica. Geen solo's, geen riffs, geen normale stemming, maar een hysterisch klinkende Hetfield, platgestemde gitaren en een snaardrumklank nog slechter dan een leeg biervat. Wat was 'The Black Album' zelf dan eigenlijk? Het album was een overgangsplaat: de schijf bood hier en daar een paar midtempo thrashriffs, maar bestond vooral uit pure heavy metal, wat de oude fans als een slag in het gezicht beschouwden. De mensheid schrijft het jaar 2008, Hetfield is gestopt met drinken – en met alle problemen te ontwijken (zie daarvoor de documentaire 'Some Kind of Monster') - en Metallica brengt een opvolger op 'St Anger' uit. 'Death Magnetic' heet het werk en het is geproducet door Rick Rubin (Slayer, Slipknot, Johnny Cash). Geen Bob Rock meer dus en vergezeld van een sober doch hallucinant artwork staat het oude Metallica-logo terug op de cover. Klinkt 'Death Magnetic' dan ten minste toch al terug zoals zelfgetitelde overgangsplaat?
Nee, want Metallica herhaalt zich niet. De band mag voor 'Death Magnetic' dan wel inspiratie hebben opgedaan zowel bij hun thrashalbums (eerste vier) als bij hun latere albums ('The Black Album' en 'Load'), ze hebben hun nieuwe schijf weer verdomd origineel, verfrissend, creatief en evoluerend in elkaar gebokst. Wat zegt dit dan over de nummers? Eerst en vooral: de snaardrum klinkt weer normaal en Kirk Hammett soleert er fantastisch op los alsof het geen naam heeft (met én zonder wahwah-pedaal). Hetfields riffs zijn weer op en top in normale E-stemming, Trujillo maakt een mooi hoorbaar basdebuut en Ulrich toont zich weer als misschien eenvoudige maar lekker atypische drummer, wat hem toch weer onderscheidt van de rest. De productie is droog maar agressief (lekker old school, zoals het moet) en Hetfield is nogmaals zichzelf, ditmaal in zijn zang en zijn agressieve vocalen. 'That Was Just Your Life' (met de heerlijke Maiden-op-speed), 'My Apocalypse' (met zijn eighties thrash-agressie) en 'All Nightmare Long' (met heel wat extreme riffs, zelfs voor Metallica) zijn rechttoe rechtane uptempo thrash metalsongs. 'The End of The Line' (met de hardrockbriljantie in refrein en strelend middenstuk) en 'The Judas Kiss' (met het aanstekelijke refrein) combineren midtempo thrashbeats met groovy heavy metal/hardrockriffs.
'Broken, Beat & Scarred' en 'Cyanide' laten de catchy heavy metalkant van Metallica zien, het eerste met een vette toets thrash en het tweede met een dikke hint hard rock. 'Suicide & Redemption' is echter een middelmatig instrumentaaltje, met hier en daar goeie Hetfield-riffs. De track klinkt meestal slechts als een jamsessie (zeker qua drums) met de verplichte solo. 'The Unforgiven III' begint belovend met een mooie pianopartij en overname door gitaar, maar stelt echter teleur in de saaie strofe en het inspiratieloze refrein. Deze twee nummers klinken als enige soms geforceerd, wat natuurlijk jammer is. 'The Day That Never Comes' is echter de winnaar van het album en laat zien hoe Metallica er weer perfect in geslaagd is om een definitieve hit te schrijven: een kalm begin met cleane gitaren, een zachte leadgitaar à la 'Fade to Black', een dramatische strofe en een daverend refrein. Hierna neemt het complexe doch coherente middenstuk het over: een epische overgang, een groovy metalriff en vervolgens de uptempo storm die losbreekt. Een simpele thrashriff, een heerlijke tweeledige harmonische passage, een stel raggende akkoorden en een hyperkinetische riff die doet denken aan de dramatische solo-uithalen van Ritchie Blackmore op Deep Purple's 'Child in Time'. Hierop volgt een zalige solo van Hammett die een mooie climax uittekent over de laatste riffs, die er als het ware uitgeperst worden, en de razende finale, kort maar krachtig.
Verduiveld, Metallica heeft het nog eens geflikt na al die tijd. Met 'Death Magnetic' heeft de band opnieuw een fantastisch album uitgebracht en laat op een originele, krachtige en creatieve manier zien dat ze nog altijd dé standaard zijn voor metal. Metal, met de heavy en thrashy M van Metallica.
Meer over Metallica
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
