Wie Meshell Ndegeocello van haar vorige albums kent, weet dat deze dame voor geen muzikale haarspeldbocht vervaard is. Wat op 'The Spirit Music Jamia: Dance of the Infidel' te horen is, is weer eens verschillend van het sterk bij funk aanleunende voorgaande werk van deze vocaliste, bassiste en componiste. Qua opbouw lijkt deze veel meer op een doorsnee jazz cd. De meeste nummers zijn niet opgebouwd als songs, maar eerder volgens het thema-variatie principe. Natuurlijk zijn er wel raakvlakken te vinden met vorig werk: funky baslijnen, maar vooral lekker eigenwijs je eigen muziek maken
Wat opvalt op 'The Spirit Music Jamia: Dance of the Infidel' is dat Ndegeocello deze keer een veel kleinere (of beter gezegd minder prominente) rol voor zichzelf weggelegd heeft. Ten eerste is deze cd overwegend instrumentaal en in de nummers waar wel een vocale inbreng te bespeuren valt wordt deze taak overgelaten aan gasten. Zo komen Sabina, Cassandra Wilson en Lalah Hathaway elk hun ding doen in een van de nummers. In 'Aquarium' zingt Sabina met haar licht hese stem een rustige, frêle melodie boven een heel druk drumpatroon. De andere twee vocale nummers, 'The Chosen' en 'Heaven', klinken dan weer als een gewone jazz balad: een rustige zangpartij begeleid door piano, bas, drum of gitaar. Ten tweede neemt Ndegeocello slechts in vier van de acht nummers zelf de basgitaar ter hand, wat voordien misschien wel haar uitgangbord bij uitstek was. Het lijkt er dus sterk op dat Ndegeocello op deze cd haar kwaliteiten als componist verder heeft willen ontplooien en daarom het eigenlijke speelwerk aan anderen heeft overgelaten. Deze "anderen" zijn groten uit de jazzwereld zoals Jack De Johnette, Don Byron of Kenny Garrett. Onterecht misschien, want Ndegeocello's virtuositeit op de basgitaar valt moeilijk te ontkennen. Met dit muzikaal geschut van groot kaliber mikt Ndegeocello echter op de experimentele jazz, waarbij funky, stuwende baslijnen vrije solo's van trompet en drums begeleiden. In 'Al-Falaq 113', 'Papillon' en 'Luqman' mag het combo van dienst telkens een thema elf minuten lang uitwerken. De opbouw verloopt heel geleidelijk naar een intiem hoogtepunt. Het geluid blijft steeds beheerst en wordt nooit agressief. Door het toevoegen van fijne laagjes percussie en ondersteunende elektronica, wijkt het geluid van 'Dance of the Infidel' echter ver af van dat van een doorsnee jazzcombo. Het muzikale beeld is vrij compact met fijn gesponnen ritmische patronen. De drie vocale intermezzi zorgen gelukkig wel perfect voor de nodige adempauzes.
Dat Ndegeocello is een grote dame en ze verbaast vriend en vijand. 'Dance of the Infidel' is een uiterst uitgebalanceerde plaat geworden waarin het progressieve stevig verbonden blijft aan herkenbare bakens uit funk en klassieke jazz. De gedachtesprongen zijn nooit zo groot dat de horizon uit het zicht verdwijnt, hetgeen ervoor zorgt dat de luisteraar zich zorgeloos kan laten meevoeren.
Meer over Meshell Ndegeocello
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
