Het vraagt veel lef een muzikaal eerbetoon te willen doen aan een grote souljazz en r&b-dame als Nina Simone. De zwarte, Amerikaanse soulmate Meshell Ndegeocello (die de schrijfwijze van haar artiestennaam niet zo nauw neemt), bewees in het verleden met haar indrukwekkend stem- en basspel geen angst te hebben voor uitdagingen. Omringd door de fijnste muzikanten pakt ze dan ook uit met een eerbetoon dat veel meer blijkt te zijn dan een zoveelste coverplaat.
Elk van de veertien tracks op deze plaat verwijst vanzelfsprekend naar Simone. Dat hoeft sowieso niet te betekenen dat de liedjes van Nina Simone zelf afkomstig zijn. Leonard Cohens ‘Suzanne’, een van de soullegende haar lijfliederen, krijgt hier ook een plaats. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor ‘The House of the Rising Sun’ van The Animals.
Opvallender is echter dat Ndegeocello de originele arrangementen compleet heeft herschreven, een extra uitdaging. Fans van het eerste uur zullen dus wel even opkijken wanneer dit album opent met een bekentenis als ‘Please Don’t Let Me Be Misunderstood’ waarbij melancholische keyboards voor ondersteuning zorgen in een erg sobere, slepende akoestische versie vol donkere noten. Het is iets dat beter past bij de wat doffe, lome laatavondstem van Meshell dan bij de passie en het soulvuur van Nina Simone. En zo zet de bassiste deze muziek helemaal naar eigen hand. ‘Feeling Good’ geeft blijk van pure muzikale liefde met fluisterende zang en een dromerig orgeltje en klimt netjes op naar een ontluikend moment met steviger gitaarwerk alvorens terug uit te doven.
Helaas leidt die herinterpretatie niet altijd tot even sterke resultaten. Zo wordt Cohen zijn bloedmooie ‘Suzanne’ nogal bruut verkracht door hoekige r&b structuren, onrustig pianowerk en tegendraadse schuifeldrums wat voor een quasi onherkenbaar, maar ook druk en rommelig geheel leidt. Hetzelfde geldt voor ‘Don’t Take All Night’, een door Simone toegeëigende bluesballade waarin Sinead O Connor plots ten tonele verschijnt. Het bluesy instrumentale kader kan ermee door, maar het feit dat beide dames dezelfde toonaard hanteren voor hun dubbelzang zorgt voor weinig overtuiging: te traag om karakter te hebben en te snel om sfeervol te zijn.
Aanvankelijk lijkt ‘Pour une Âme Souveraine’ wat te aarzelen. De energie, de klasse en de originaliteit komen niet meteen uit de verf, een wat trage en rommelige uitstraling eerder wel. Maar dan eindigt het album met track veertien: een meer dan vijf minuten durend ‘Four Woman’. De wonderbaarlijk rollende basriff, het zoet jazzorgeltje en de zwoele laatavondsoul zorgen voor puur genot en sensualiteit. Met steeds rijkere arrangementen krijgt het nummer een open einde, wat meteen een ontzettend mooie brug slaagt naar de fantastisch aansluitende opener. En zo ontstaat een tweede luisterbeurt, waarin onbegrip langzaam overslaat in overtuiging en tenslotte uitmondt in devotie.
Wat dit album goed verbergt, is charisma. Het eerbetoon is niet zozeer een muzikale weerspiegeling, maar eerder een sfeerbetoon. Door sterke vocalistes als Toshi Reagon, Lizz Wright of Cody ChesnuTT achter de micro te plaatsen, biedt Ndegeocello subtiele verrijking. Dit is dan ook een kanjer van een groeiplaat, eentje die zijn volgelingen niet meteen wil overtuigen, maar wel blijft meeslepen.
