De cover van 'Merzbuta' toont een tekening van een grijnzend rozig varken dat lustig knabbelt op de knoken van een mensenhand. Op de binnenhoes: een weinig idyllisch tafereel van mensen die in stukjes worden gehakt door een reuzengroot slagersmes. Met deze weinig subtiele, wat puberale tekeningetjes en een vermelding van de PETA-organisatie (= People for the Ethical Treatment of Animals) onderstreept Merzbow, de Japanse meester van de noise, zijn veganistische overtuigingen. 'Buta' is trouwens Japans voor 'varken'. Schemert dit idealisme ergens door in de muziek op deze schijf? Neen, hoegenaamd niet.
Beruchtheid verwierf Masami Akita (Merzbow) onder meer met de release van de 50 cd's tellende Merzbox op Extreme Records. Blijkbaar zouden klanken van de laatste drie cd's van deze box bronmateriaal zijn geweest voor de tracks op dit album. Niet enkel een veganist maar ook een recyclist dus, die Merzbow. Op dit album combineert Akita zijn typische noise-uitbarstingen met elektronisch gegenereerde drumloops. Het album werd dan ook als een meer toegankelijk werk aangekondigd – al blijft 'toegankelijk' in dit geval een relatief begrip. In de tweede track schiet Akita nog raak, een voltreffer zelfs. Een heftige, rudimentaire, pompende beat (denk aan een Digital Hardcore of Ant-Zen ritme) wordt bijgetreden door een allesverterend, grofkorrelig, ronkend basgeluid dat voor een knappe dynamiek zorgt en de muziek in de breedte opentrekt. Hierbovenop kiepert Akita bakken verschroeiende elektronische noise en ruis uit. Het geheel is oorverdovend en intens en zorgt acht minuten lang voor een verzengende vergetelheid. Helaas komen de andere tracks op dit album nergens in de buurt van dit niveau. Deze tracks worden geplaagd door te voor de hand liggende ritmes die nauwelijks wijzigen en in hun eenvoud gaan irriteren. Zo gaat de al maar ter plekke stuiterende, infantiele gabberbeat in de eerste track snel vervelen. Bovendien zit het aanzwellende noisegeweld opgesloten in het strakke keurslijf van de te dominante beats. Hierdoor ontspoort de track nooit in het verhoopte noise- en dronefestijn. De enige verrassing is dat er geen verrassing is. In de vierde track vormt een Pan Sonic achtig koud ritme de basis. Het ritme is minder opdringerig en de sissende noiseruis slaagt er in de bovenhand te nemen waardoor de track wel enige tijd weet te boeien. Het gebrek aan variatie en de te lange duur van dit nummer, 15 minuten, nekken echter de kansen op een boeiende afloop.
Met een dergelijke middelmatige release én een indrukwekkend oeuvre dat zoveel betere uitgaven bevat, is de kans groot dat dit album er eerder eentje is voor diehardfans. Anderen maken beter een keuze uit de tientallen andere albums van Merzbow.
Meer over Merzbow
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
