Kwadratuur goes mainstream? Het is inderdaad waanzinnig hoeveel aandacht het debuutalbum van de Turks-Belgische dj Merdan Teplak al gekregen heeft in de Vlaamse media. Kwaliteitskranten en –magazines goochelden met duizelingwekkende scores en De Standaard streamde het album zelfs via haar site. Toch kan het geen kwaad hier en daar nog een kritische noot te plaatsen bij al het geschrevene. Taplak werd onthaald als een product van de multiculturele samenleving, die aanleiding gegeven heeft tot kinderen van immigranten die met bijvoorbeeld oer-Westerse dansmuziek in contact zijn gekomen. In ‘In It For The Honey’ zou het wemelen van de Oosterse en Balkaninvloeden, maar dat valt alles bij elkaar nog mee. De grootste verdienste is dat Merdan Taplak begrepen heeft waar het dansvolkje tegenwoordig op uit is en zijn eerste studioplaat is dan ook een verzameling hits die meer werken op de benen dan op het intellect.
Het gedweep met het Oosten levert wat dat betreft hier en daar een leuke toets. In ‘Chosen Ones’ tokkelt Taplak een aardig slangenbezweerdersriedeltje bij elkaar, dat naast voor de hand liggende, stevige beats en sirenes wordt geplaatst. Opener en tegelijk afsluiter ‘Hasret’ tapt uit hetzelfde vaatje, maar gooit ruwe dubstep door de mallemolen en zet zo meteen de toon voor een verschroeiend, vermoeiend en hoog-energetisch album. ‘Une affaire à Istanbul’ doet dan weer denken aan volksfeesten in de Balkan uit de films van Emir Kusturica: wild, vrolijk en tomeloos enthousiast. ‘Join the Circle’ zou dan weer gebaseerd zijn op een populaire dans in het Midden-Oosten, maar wat klinkt is vooral een radiogevoelige hit met een standaardrap van Fat Jon. ‘Pussy for Free’, ‘Nice to Be a Girl’ (met dubstep/reggae-geflirt) en ‘All Out’ (met rapteksten in een bij elkaar gehakkeld immigranten-Nederlands) lijken dan weer teveel louter bestemd voor het partyvolkje, dat nog los van de tekstuele onzin die erin verkocht wordt. ‘J.I.M.S.’, kort voor ‘Jazz is my story’, is dan weer een beukende danstrack die helemaal niets met jazz te doen heeft. De eighties-introductie al evenmin als de voor de hand liggende synthezisers bovenop de stevige puls. Zomaar wat namen als Dizzy Gillespie en uncle Armstrong - via een geluidtape in de track gemixt – rechtvaardigen de inhoud van de titel daarom nog niet. In ‘Goofy Groove’ keert Taplak terug met zijn voorliefde voor “foute” elektronicageluiden, waarmee hij desalniettemin een dansbare track heeft bedacht. De structuur, met een typische pauze die de ware climax voorafgaat, is weliswaar zeer doorzichtig, maar het nummer werkt nu eenmaal goed.
De samenwerkingen op ‘In It For The Honey’ zijn over het algemeen geen echte verrijking, omdat Taplak vanuit de achtergrond duidelijk alles aanstuurt. Het geestige titelnummer, gemaakt in samenspraak met The Glimmers, vormt wat dat betreft een uitzondering. Hoe dan ook blijkt uit ‘In It For The Honey’ dat Taplak met aardig wat stijlen overweg kan. Dat ‘fijnzinnigheid’ een gegeven is waar hij hoegenaamd niet naar streeft, is misschien spijtig, maar het kan hem niet kwalijk genomen worden. Taplak weet waar hij mee bezig is en zijn debuut is bundeling van twaalf erg dansbare tracks, onderling divers, maar innerlijk verwant in die zin dat alle nummers aan een razende vaart voorbij vliegen. Dat Taplak soms gretig put uit de gekende werelden van bijvoorbeeld de dubstep is jammer, maar wat ‘In It For The Honey’ aan house en techno-invloeden omvat (zoals in ‘Booty Trap’), is dankbaar en aanstekelijk. Hoewel soms te platvloers, is ‘In It For The Honey’ een album dat de onderste ledematen niet onberoerd zal laten.
