Als de Denen de laatste jaren iets bewezen hebben, is het toch wel hoe gevarieerd hun metalscène is. Vooral op bruut (Hatesphere, Illdisposed, Dawn of Demise) en melodieus vlak (Mnemic, Raunchy) waren er muzikale voltreffers te vinden. Mercenary is een Deense band die zich tegenwoordig eerder in de vaarwateren bevindt van melodieuze (power) metal, moderne metal en, in mindere mate, melodieuze death metal. Na het leuke '11 Dreams' verliet bassist/schreeuwlelijk Kral het collectief en kwam het meer commerciële 'The Hours That Remain' uit, dat serieus aan kracht moest inboeten door het vertrek van de man. Nu staat Mercenary er terug met een verse bassist/brulboei en een nieuwe, gelukkig hardere schijf, 'Architect of Lies', waarvan de schitterende artwork werd gemaakt door niemand minder dan Niklas Sundin (gitarist bij Zweedse melodeathgenieën Dark Tranquillity).
Opener 'New Desire' is de beste incarnatie van alle elementen die Mercenary belichaamt: een melodieuze, ritmische en pakkende gitaar- en keyboardsectie verzorgt het refrein, dubbele basdrums en snaardivisie razen in de strofes en zalige leadpartijen tillen het geheel naar nog sprankelendere hoogten. Bovendien mag gezegd worden dat het nummer vooral doet denken aan het latere, moderne en keyboardgetinte werk van Zweedse metalband Soilwork. De zang van Mikkel Sandager komt echter van de power metalschool en kan dus veel hogere noten raken en sterker uithalen op de juiste ogenblikken, met meestal vele vocale lagen. Dat geeft hier een mooie meerwaarde. Alleen jammer dat 'New Desire' het hoogtepunt blijft van het album, want vanaf hier gaat het bergaf. Dit komt in de eerste plaats omdat de band zich teveel herhaalt. Sandager's op de duur storende lagen en lagen van zang blijven zich maar opstapelen in nummers als 'The Endless Fall', 'Public Enemy Number One' en (gedeeltelijk) 'Execution Style', terwijl de melodieën op z'n minst gezegd voorspelbaar en in het ergste geval onovertuigend klinken. Ook de nieuwe bassist heeft niet helemaal een strot voor het genre van Mercenary zoals ex-lid Kral die had: waar eerder deathgrowls en in mindere mate gekrijs zouden passen, krijgt de luisteraar een doorsnee metalcoreshout en wat screams die soms als die van een veertienjarige klinken. Een andere nagel in de kist wordt gevormd door de nummers die nog meliger als de rest zijn, zoals 'Embrace The Nothing' en 'Isolation (The Loneliness in December)', die zo voorspelbaar en balladesque klinken dat het geen naam heeft. Tracks als 'Black And Hollow', 'Blood Song', 'Execution Style' en 'I Am Lies' halen het niveau gelukkig weer naar boven, maar het niveau van opener 'New Desire' wordt jammer genoeg niet meer gehaald. De soli op vermelde nummers blijven echter wel fantastisch en tonen een duidelijke Soilwork-invloed door hun zinderende bliepjes, harmonisch karakter en zweverig snelle melodietjes.
Schizofreen schijfje, dit 'Architect of Lies'. Het is duidelijk dat Mercenary over eersteklas schrijfmanschapscapaciteiten beschikt, maar er niet altijd iets mee weet te doen, wat uiteraard jammer is. Volgende keer beter, heren.
Meer over Mercenary
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
