Men Among Animals is een indiegroepje uit Denemarken dat overloopt van zelfvertrouwen, zoals de opschepperige teksten op hun website illustreren ("We're the best there is!"). Het vijftal levert met 'Bad Times All Gone' zijn eerste full-cd af, die muzikaal en vocaal teruggaat op de dramatische, licht-psychedelische sound van indiebands als Gorky's Zygotic Mynci, Wolf Parade en Of Montreal. Zanger-gitarist Lasse Nielsen hanteert namelijk diezelfde hooggespannen, lichtelijk valse manier van zingen die erg bepalend is voor het groepsgeluid, maar die tegenwoordig nog weinig mensen zal verrassen. Hoewel dit dozijn popsongs gemakkelijk verteerbaar is, valt het album als geheel tegen: een schaars aantal echt memorabele nummers en een weinig origineel groepsgeluid blijken funest voor een verder niet onverdienstelijk debuut.
De plaat opent vrij sterk met 'Other Ways', dat aan de melodierijke glampop van David Bowie verwant is. Ook zonnige nummers als 'A Story About Lions, Trees and Bridges' en 'Cavaliers', gehuld in een vrolijk faux-Afrikaans kleedje, kunnen dadelijk bekoren. Nielsen is technisch gezien echter niet de sterkste zanger en wanneer de minder interessante nummers elkaar beginnen opvolgen, treedt er al snel een zekere luistermoeheid op – zelfs nog voor de eerste helft van 'Bad Times All Gone' erop zit. Hoewel de groep over degelijke popinstincten beschikt en weet waar en hoe een hook het meeste effect heeft, zijn de songs die aan de basis liggen van 'Bad Times All Gone' zelden van een uitzonderlijke kwaliteit. Dankzij een handvol sterke momenten kan het album af en toe de oren doen spitsen, maar Men Among Animals weet nooit echt te overtuigen. Met akoestische nummers als 'I Am an Architect' en 'Amazing Ronnie' tracht de band een gevoelige snaar te raken, maar door de geëmotioneerde, soms huilerige zang en de plastieken strijkers op de achtergrond gaat het effect compleet teloor. Met het opgewekte 'Zoo of Montreal' maakt de band dan weer een goede beurt: Nielsen koppelt een eenvoudige, effectieve zanglijn aan de melodieuze, getokkelde gitaarriff. Het uit pure Britpop opgetrokken 'Slow Years' begint dan weer veelbelovend, maar heeft een voorspelbaar refrein dat de interessante strofes bagatelliseert – een song, zo blijkt alweer, is maar zo sterk als zijn zwakste schakel.
Al bij al is 'Bad Times All Gone' geen minne plaat en weet Men Among Animals de sfeer erin te te houden. De heren kunnen echter niets nieuws of persoonlijks toevoegen aan een herkauwd geluid dat nu al gedateerd begint te klinken en daarnaast ontbreekt het hen aan voldoende sterke nummers om een plaat lang te kunnen boeien. Een gemiste kans, maar op zich geen onaangename mislukking.
Meer over Men Among Animals
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
