Mellow klinkt zoals hun groepsnaam al deed vermoeden: zacht, week, lauw en soms nogal melig. Voor Air-liefhebbers met niet al te hoge eisen is het misschien toch de moeite om eens te luisteren. De mannen van Mellow komen namelijk eveneens uit Frankrijk, kennen de mannen van Air persoonlijk en maken minstens even zoete elektronische pop. Het klinkt allemaal heel elektronisch en het verbaast dan ook een beetje dat er zoveel live instrumenten aan meedoen. Aan de zang, gitaar, synthesizer, piano, bas en tuba: Patrick Woodcock. Op drums en elektronica: Pierre Bégon-Lours.
Een schoolkameradenduo dat overduidelijk noten kan lezen en hun muzikale voorkeur voor de psychedelische jaren zestig en zeventig niet onder stoelen of banken steekt. Patrick Woodcock in een interview: "In twintig jaar, van de Beatles tot Kraftwerk is alles al gedaan". En dus herhaalt Mellow de geschiedenis schaamteloos met weke elektronica, organische klanken, een frêle stem, bloemetjesteksten en een gevoel van ongelooflijk kleverige plakkerigheid dat helaas de verfrissing van Air mist.
Woodcock zingt op het derde Mellow album in het Engels met een hoge, ietwat geforceerde, lelijke stem. Dat is spijtig want het doet afbreuk aan de hitgevoeligheid van sommige tracks. 'Fantastic' is zo'n leuk feelgood nummer dat helaas met toegeknepen billen gezongen lijkt. 'Out of reach' begint als enige track hoopvol sneller, ruwer en met meer ballen, maar zakt halverwege in door een zagerig tussenstuk. Op dit en het Beck-achtige 'Going Dowtown' na staan er vooral zachtere, rustige nummers op 'Perfect Colors'. Vergeet de zwakke zang, de huis-, tuin- en keukenrijm en de overload aan spacey-effectjes en er verschijnen nauwkeurig afgewerkte, organisch klinkende popliedjes die doen begrijpen waarom Mellow de perfecte soundtrack zou kunnen schrijven (een voorproefje was hun tweede album, een filmscore voor 'CQ' van Roman Coppola). Mellow zegt zelf muziek te maken die vrolijke landschappen oproept. Op een bijgevoegd dvd'tje met vijf oudere videoclips is het dan ook felle en psychedelische kleuren troef.
Een aantal tracks is de repeatknop waardig. 'Love ain't the answer' begint met oude synthesizerelektronica waarna een speelse slidegitaar het knap overneemt. Helaas moet die al snel plaats moet maken voor een melig gezongen strofe. Op de track 'Goodbye', die over de vervlogen jaren verhaalt, lijken de vrienden van Air zelf aan het werk te zijn geweest -vooral in het (keyboard-)blazerlijntje. De overige tracks zijn lang niet onaardig maar wakker zal de luisteraar er niet van liggen.
Meer over Mellow
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
