Wie als Hollywoodproducer op zoek is naar een vocaliste om een klassieke Bond-song in te zingen, kan met een gerust hart de uit Charleroi afkomstige Melanie De Biasio bellen. Niet dat die meteen de kracht van Shirley Bassey heeft, maar de sensuele warmte van haar stem maakt veel goed. Als een flirtende Nina Simone fluistert ze de luisteraar heel wat in het oor, tegen de achtergrond van muziek die soms naar 70s kitsch neigt, maar er nooit over gaat.
Sober, spaarzaam en donker, maar ook gepolijst en glanzend zit de muziek perfect van sfeer en productie: luxueus zonder overdadig te worden, intiem zonder dellerig te klinken. Vanzelfsprekend is het allerminst, want de combinatie van drums (van een secure, perfect gedoseerde, maar naar zijn normen een heel eenvoudige spelende Dré Pallemaerts), piano en analoge keyboards laat zich niet zomaar in een compact geluid wringen. Toch leveren De Biasio en Dré Pallemaerts, die tevens de opnames mee leidde, een knap staaltje muzikaal evenwicht af.
De synthesizers van Pascal Paulus zitten perfect ingewerkt in het geluid, zonder de muziek meteen speciale richtingen uit te sturen. Integendeel: zowel de diepe pulsen als de zwevende melodielijnen en de kleine geluidjes dragen bij tot de specifieke sound waar ook de piano van Pascal Mohy haar plaats in vindt. Net als Pallemaerts houden de twee klavierspelers het vaak erg bescheiden, waardoor alle ruimte open ligt voor de stem. Wanneer die het ook nog eens rustig aan doet, krijgt de muziek een onderhuidse spanning mee, alsof er veel meer gesuggereerd wordt dan De Biasio wil uitspreken.
Extra aantrekkelijk is dat de nummers niet allemaal volgens hetzelfde recept gemaakt werden. ‘Sweet Darling Pain’ is gezegend met een soepel roterende ritmiek die het nummer haast spiritueel doet zweven, terwijl ‘No Deal’ uiteenvalt in drie contrasterende delen, die toch opvallend mooi in elkaar overlopen. In ‘The Flow’ wordt op een heel natuurlijke manier gespeeld met maatwisselingen, waardoor op hoogst charmante wijze de vaste grond onder de luisteraar weggeslagen wordt, zonder dat die dat goed beseft. Zowel minimalistisch als posh drijft het nummer in een heerlijk vintage geluid, waarbij de uiterst bescheiden dwarsfluitsolo van De Biasio qua kleur toch een substantiële bijdrage vormt.
In het afsluitende ‘With All My Love’, de langste track van de slechts 33-minuten lange cd, bewegen de verschillende muzikanten zich vrijer, waarbij elektronica, piano, drums en zangeres elkaar wonderwel vinden in een haast metrisch vrije ontwikkeling. Ook in deze context blijft het resultaat ear gliding op de best mogelijke manier: toegankelijk zonder er mee te koop te lopen. Benieuwd wat het resultaat wordt als De Biasio op een podium staat met een akoestisch trio.
