Van hardcore naar metalcore, van metalcore naar posthardcore: de evolutie staat niet stil. Posthardcore is vaak een uitvloeisel van de zogeheten deathcore, met bijna death metalachtige beukpassages, logge breakdowns en vooral met toevoeging van erg poppy elementjes en dancegevoelige synthpartijen. Als het goed gaat, ramt het een eind weg. In het andere geval wordt het gewoon grappig. Me In A Million doet hard zijn best, maar weet uiteindelijk niet te overtuigen.
De eerste paar songs zijn in ieder geval zo goed als raak: heftige gitaarpartijen daveren de vullingen uit de tanden, de bijna verplichte schreeuwzang werkt best goed en de drummer kwijt zich met verve en overgave van zijn taak. De keyboardriedeltjes zijn geregeld tof te noemen (hoewel ze soms net iets te opzichtig naar een “Waar zijn die handjes?”-moment hengelen) en de vaart zit er goed in. Maar het wordt al snel opvallend dat Me In A Million diezelfde aanpak genadeloos recycleert, tot op het geschifte af.
Het grootste probleem zit hem in de voorspelbaarheid van de nummers. Dat elke song een breakdown heeft, tot daar aan toe, maar of die ook telkenmale op dezelfde manier dient ingezet te worden? De hoempa-hoempa dance-invloeden worden ook een tikkeltje plat en de zang krijgt na verloop van tijd die overdreven teenage angst in zich die er voor zorgt dat dit niet meer serieus genomen wordt. Ook het veelvuldig gebruik van een bassdrop (een plotse en erg lage bastoon die het geheel laat daveren) wordt uiteindelijk een cliché van zichzelf, gewoon omdat het in plaats van efficiënt te veel gebezigd wordt.
Me In A Million komt aan het eind van de rit iets te kort om memorabel genoemd te worden. De nummers zijn hard, maar ook erg voorspelbaar. Misschien dat het jonge volkje hier van gaat smullen bij het eerste festival waar de heren hun ding kunnen doen, maar zoals het cliché wil is iedereen wel eens jong en silly geweest.
