Populaire punkrockbands flirten maar al te graag met alom bekende hitjes om ze in een stevig opgeklopt tempo en met veel meezing-, drum- en gitaargeweld te bewerken. Dat zo'n covers daardoor een stevig feestgehalte meekrijgen is mooi meegenomen. Of er echter van muzikale creativiteit kan gesproken worden over een band die louter op deze manier muziek maakt, is nog wel de vraag. Zelfs al bestaat deze groep uit superhelden uit het skatepunk universum zoals Dave (drummer van Lagwagon), Jackson (ex-gitarist Foo Fighters / No Use for a Name), Fat Mike (stem en bas van NOFX), Joey (zanger van Lagwagon) en Spike (zanger van de Swinging' Utters); het is en blijft een dubieus gegeven. Me First and the Gimme Gimmes is daarom ook louter begonnen als hobby- en gelegenheidsbandje bij de grote opperhoofden uit de Fat Wreck Chords stal. Pas wanneer bleek dat er een ruim publiek stond te trappelen voor deze feestmuziek werd besloten om ook effectief platen uit te brengen.
We schrijven met 'Take A Break' inmiddels 4 fullcd's verder. 13 Covers -geleend uit het R&B wereldje- worden opgeklopt, opgefokt en met razendsnelle drums, snelle gitaarslagen en harmonieuze samenzang eigen gemaakt. De klassieke oppeppende trucjes van de pretpunk worden mooi in de verf gezet. Hoewel het tempo al eens durft af te nemen en de punkgitaar even een reggaeslag durft aan te slaan, blijven veel nummers daardoor op muzikaal gebied helaas erg beperkt. Fijn voor één feestje en om daarna snel te vergeten. 'Ain't no Sunshine' (Bill Withers), 'Hello' (Lionel Richie) of 'Crazy' (Seal) zijn enkele voorbeelden van absoluut overbodige luxe. 'I Believe I Can Fly' (R. Kelly) dat opent met een oceaansample en een ukelele gitaartje klinkt aanvankelijk wel fris, maar verdrinkt vanaf het refrein wederom in de klassieke punkrock ingrediënten. Meer lof gaat uit naar 'End of the Road' (Jerry Lee Lewis) dat voor één keer meer dan 3 minuten lang mag duren en aangenaam op- en neerdeint. Eindelijk worden de capaciteiten van deze topmuzikanten ten volle aangewend. Dezelfde eer valt te beurt aan het mooie 'Mona Lisa' (Nat King Cole) dat met een fantastische zanglijn een leuke dynamiek toevoegt aan het gitaar- en drumgeweld van The Gimme Gimmes. Verder is er van originaliteit helaas weinig sprake en heeft 'Take a Break' een goedkope MTV-uitstraling. De naam verklapt het echter zelf al: pretpunk is één grote grap en het is in dit opzicht dat deze cd dus ook moet beluisterd worden. Leuk is het in elk geval allemaal wel. House, jazz, nu metal, ... eens benieuwd welke stijl op de volgende plaat voor de bijl moet gaan.
Meer over Me First and the Gimme Gimmes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
