Dat pretpunk één grote grap is, is geen publiek geheim. Enige probleem is dat de desbetreffende bands zichzelf al te vaak au sérieux nemen. Dat doet Me First and the Gimme Gimmes dus in geen geval. Al zes platen lang verpakken ze hun eigen zelfspot in een opgeklopt geheel van gekke covers op een snel punkrockritme. Hoewel vorige platen, ondanks hun grappige muziek, nog min of meer ernstig konden opgevat worden, spant deze nieuwe cd wel de kroon van de lachbekken. De relativiteitstheorie van Einstein is bij deze in muziek omgezet.
Deze plaat klinkt slecht, heel slecht. Dat maakt ze net zo schitterend. Geheel weergegeven als een reportage van een religieus familiefeestje, badend in een geforceerde nepsfeer van ambiance en mét de nodige kitsch en flaters, spelen Me First ... de zogenaamde pannen van het dak. Applaus dat vertrekt van twee beleefde oudjes en langzaam uitbreidt tot een overtuigend gejuich, nummers die fout worden ingezet en opnieuw begonnen, een kibbelende groep die mekaar in de haren zit en de opa des huizes die de bis 'Hava Nagila' mee mag inzingen aan het einde van de show: alles is aanwezig. Een greep uit het repertoire? 'Stairway to Heaven', 'Heart of Glass', 'O Sole Mio', 'Strawberry Fields Forever', 'Seasons in the Sun', ... allemaal evergreens die onder invloed van een zichzelf voorbijstekende drum, een vingervlug solerend gitaartje en een schreeuwlelijke zanger professioneel verkracht worden. Alleen al zoiets noopt natuurlijk tot glimlachen. Maar er is zelfs echt bewust gewerkt aan een slechte weergave, opvallende fouten in het samenspel en een rommelige liveset om een amateurisme te veinzen. Zoiets maakt het geheel des te schitterender. Het boekje doet volledig dienst als fotoverslag, opgemaakt door een twaalfjarig neefje en toont de vijf jongens van de Gimme Gimmes in fout lichtblauwe pakjes met rode keppeltjes en verkeerde discogitaren naast gebeurtenissen als nonkel x die tante y tracht te versieren, de muziek die wordt stilgelegd omdat het ijskraam opengaat en dergelijke meer. Een voorbeeldje: "When the band finally made it trough a whole song with no mistakes or interruptions, the whole place went wild ..." of deze "... they played it pretty good but I liked Mudvayne's version better". Bijhorende foto's spreken boekdelen. Zo vormen muziek, verslagboekje en foto's één goed en leuk geheel van een totaal fout evenement. Misschien nog een laatste middeltje om de prachtige ironie van dit cd'tje in te zien: er staat ook een filmpje op het schijfje waarop de kijker kan meegenieten van fout bewegende mensen, een groep die geen sfeer kan creëren en dergelijke meer.
'Ruin Jonny's Bar Mitzvah' is een prachtplaatje voor jonge bands die denken de wereld te gaan veranderen of mensen die een uitvlucht zoeken om op het volgende familiefeest niet aanwezig te zijn. Weet dat deze groep bestaat uit leden van Lagwagon, NOFX, No Use For A Name en stichters van het beroemde Fat Wreck Chords label; mensen die op het hoogste professioneel niveau punkrock een stevige duw in de rug hebben gegeven. Weet dat er gerust al eens gelachen mag worden, dat zelfs totaal foute muziek nog dik ok kan zijn en ga meteen dit cd'tje halen. Goed voor een dik halfuur gieren.
Meer over Me First and the Gimme Gimmes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
