Met overstuurde, in noise en elektronica gedrenkte gitaarexploten refereerde het Britse Maybeshewill op zijn verschroeiende debuut ‘Not For Want of Trying’ (2008) nadrukkelijk aan het zwaarste werk van 65daysofstatic. De instrumentale composities van het kwintet flitsten onvermoeibaar van de ene climax naar de andere en sloegen zo de brug tussen postrock en hardcore.
Nauwelijks een jaar later bleek het politiek getinte ‘Sing the Word Hope In Four-Part Harmony’ van hetzelfde laken een broek, maar ‘I Was Here For a Moment, Then I Was Gone’ (2011) zette een muzikale koerswijziging in. De verzengende uitbarstingen van weleer werden weliswaar niet helemaal overboord gegooid, maar gekanaliseerd in meer uitgesponnen, eerder klassieke postrockstructuren waar meanderende melodieën en beeldschone arrangementen een prominenter plaats toebedeeld kregen.
Het nieuwe ‘Fair Youth’ gaat verder op de ingeslagen weg. Van viscerale sonische aanvallen op eenieders buis van Eustachius is nog weinig sprake, maar wel van luisterrijke instrumentaaltjes die baden in epische grandeur. Songs als ‘In Amber’, ‘All Things Transient’ en ‘Waking Life’ draperen roffelende ritmes en knisperende elektronica met dartele keyboards, majestueuze piano en breedvoerige strijkers. Hoewel de elektrische gitaren tijdens de heftigere passages zeker hun duit in het zakje doen, zitten ze niet meer vooraan in de mix.
In de titeltrack versmelten hoekige drums, feeërieke toetsen, friemelende gitaarriedels en melancholische blazers naadloos tot een even lichtvoetige als betoverend mooie popsong wiens snedige refrein slechts vaag herinnert aan vintage Maybeshewill. Ook het dromerige ‘Asiatic’ kent een schilderachtige wisselwerking tussen verschillende instrumentale laagjes, terwijl het zwalpende ‘Volga’ de plaat uitgeleide doet met weemoedige pianopartijen, ingetogen gitaartokkels en etherische achtergrondzang.
Liefhebbers van agressieve doch kleurrijke postrocksplinterbommen moeten zich geen illusies maken: Maybeshewill is niet meer het ongeleide projectiel van enkele jaren geleden. Op zijn vierde langspeler kiest de groep resoluut voor sprankelende minisymfonieën vol krachtige melodielijnen en gloedvolle emoties. Het gelaagde ‘Fair Youth’ vormt een bijzonder fraaie symbiose tussen pop, elektronica en postrock.
