Maya’s Moving Castle, het muzikale wonderkind van Ann-Sophie Claes, kwam voor het eerst goed aan het licht zo’n twee jaar geleden. Als finaliste bij Humo’s Rock Rally, in 100Procent Puur en bij De Beloften werd ze meteen op een hoge sokkel geplaatst wat onder meer zorgde voor een fijn, sfeervol concert in de Gentse Handelsbeurs tijdens het Boomtown festival. Het kwartet vertoonde met cello, gitaar, drums en een batterij elektronica een opmerkelijke podium présence. Inmiddels heeft het viertal enkele jaartjes verder kunnen rijpen en ligt het op NEWS uitgebrachte, titelloze debuut klaar om op de wereld losgelaten te worden.
Centraal staat natuurlijk de hoge, licht hese stem van Ann-Sophie die deze muziek een esoterisch tintje geeft. Omringd door wat donkere, mysterieuze elektronica knipoogt de band richting new wave en spookfolk. De bevreemde cadans van cello, druppelende piano en bijzondere percussie lijkt samen met de ontdubbelde vrouwenzang zo weggelopen uit een plaat van CocoRosie. Er kleven ook wat Scandinavische kruiden aan deze plaat: de mysterieuze uitstraling, aparte ritmeconstructies en grote hoeveelheid ijle, gelaagde klanken. Maar bovenal zorgt Maya’s Moving Castle keer op keer voor catchy songs met goede melodieën.
Misschien is de vermenging van trancepulsen met een The Cure-gitaar op ‘Feed Me’ er wat over. Dit debuut neemt ook een beetje een valse start, want het huppelend ‘Next Life’ (vreemd genoeg ook gebombardeerd tot single) is meteen ook zowat het enige nummer waar een sterk instrumentaal kader ontbreekt. Verder dan wat scherende dancetunes komt de song niet. Maar los daarvan is het wel acht keer volle prijs. Het banjotokkeltje dat in een uiterst sterk ‘War’ uitgroeit tot een wervelende duizeldans met pompende ondersteuning terwijl Ann-Sophie er smekend bovenuit komt, is geniaal. Hetzelfde geldt voor het gitaarloopje dat met bellen, paukenslagen en knisperelektronica in ‘At the Stars’ uitgroeit tot een soort van bevreemdende heksensabbat. Maar het kan ook gerust wat meer ingetogen. ‘Sky’s Blue’ gaat enkel voor cello, gitaar en met veel echo ontdubbelde stem, een moment van ingetogen extase. Het absolute hoogtepunt is echter zonder twijfel ‘Pelleas & Mélisande’, eveneens een rondedans gevormd door piano en een tiktakkend gepluk aan de cellosnaren die verder wordt ingekleurd met maracas, akoestische gitaar, ondersteunende strijken en nog veel meer, maar zijn ogenschijnlijke eenvoud toch niet verliest.
Maya’s Moving Castle heeft na lange tijd een opmerkelijk debuut afgewerkt. Songs vol emotie en melodieuze sterkte zweven tussen dance en sfeerfolk in. Het geheel intrigeert en zuigt de luisteraar naar zich toe en geeft stukje bij beetje ook meer geheimen prijs.
