Bjorn Eriksson heeft even zijn gitaar bij Zita Swoon aan de kant gezet om met een eigen plaat op de proppen te komen, net als mede Swoon kompaan Tom Pintens (met 2000 Monkeys). Gezien de grondige culturele bagage en het muzikale inzicht dat deze Stef Camil Carlens kompanen eerder al vertoonden, mag dit initiatief gerust met open handen ontvangen worden. Maxon Blewitt is naast een leuke groepsnaam dan ook een debuut met stijl en klasse.
"Liefdesliedjes met harde gitaren (ontsproten uit talloze innemende ervaringen die het leven rijk is )", zo omschrijft Bjorn zijn nieuw project. Dat blijkt inderdaad een sluitende definitie. Deze titelloze plaat bevat immers twaalf halfzachte gitaarballads. Dankzij de feilloze assistentie van zus Eva en mede-Traktor muzikant Lenn Dauphin wordt het snaarwerk van Maxon Blewitt in vorm gegoten. Dankzij een verder strakke en hoekige drum en wat sfeervol keyboardgedwarrel brengt de band een eigen, maar herkenbare bluesrocksound tot stand die veel wegheeft van Amerikaans singer songwriterwerk. Zo bevat dit schijfje niet enkel de vlakke klank, het (h)eerlijke gitaarwerk en de ondubbelzinnige zang die eenzame countryrockers zo typeren, maar ligt in dit alles toch ook duidelijk het Zita Swoon verleden verscholen. Dat laatste vertaalt zich misschien een beetje in de schorre zangstem van Bjorn (die helaas niet altijd even sterk de klankruimten vult en in loodzware nummers als 'Baby-Lee' helaas in de bassen faalt), maar zeker ook in de wisselende songstructuren, de feilloze samenzang en de eenvoudig repetitieve, maar gedreven baslijnen. 'Maxon Blewitt' is punctueel afgemeten, althans wat betreft zijn muzikale aspect. Hoewel de uitstraling van de meeste nummers op deze plaat nogal duister is (wederom die stem), zorgen frivole aanvullingen met synthesizer of slidegitaar en de speciale effectjes van producer Karel De Backer (Zita Swoon, An Pierlé, Think of One, ...) voor een opgeluchte verademing. Het zijn het handengeklap en de fijne pianotoetsen die de boodschap van 'Happy as Can Be' zo mooi overbrengen. Dankzij deze details komt 'Maxon Blewitt' over als een uitgebalanceerd en weldoordacht debuut. Hoewel deze schijf enkele minder boeiende bijdragen bevat zoals het nogal doordravende 'Sweeping Blue' of de oppervlakkige afsluiter 'Harry Wants to Work on the Farm', is het tevens een mooi, afgelijnd geheel van pakkende liedjes. Voeg daarbij nog een prachtige, stevige Americanasingle ('Stupid Cupid') en het plaatje is compleet.
Verwacht zeker niet dat 'Maxon Blewitt' wonderen zal verrichten. Om echt diep door te dringen, vraagt deze cd te veel luisterbeurten. De groep voegt echter wel een mooi puzzelstukje toe aan een Vlaams muzikaal verhaal dat al veel rijpe vruchten heeft afgeworpen en hopelijk nog lang mag verder duren.
Meer over Maxon Blewitt
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
