De kans dat Maxïmo Park veroordeeld wordt tot een plaatsje bij de "coole" bands is gigantisch groot. En dat is jammer want dit kwintet uit Newcastle verdient op basis van hun eerste langspeler 'A Certain Trigger' beter. Dat hun album uitkomt bij het toonaangevende elektronicalabel Warp mag een eerste indicatie zijn dat ze meer te bieden hebben dan het gros van hun hippe collega's. Toch is het de muziek die de doorslag geeft, want daarmee veegt Maxïmo Park de meeste concurrenten op een hoopje. Met het donkere, recht in de ogen starende van de new wave, rauwe punkenergie en de no-nonsense attitude van volwassen rock denderen ze van begin tot einde door. Al wat bij anderen zo gewoon en zelfs ordinair wordt, wordt door Maxïmo Park in een muzikaal maatpak gestoken en naar een hoger niveau getild.
De korte songs zijn catchy, sexy en zijn soms melodisch zo aanstekelijk dat er meer dan één als meezinger zou kunnen eindigen. Zeggen welke tracks hitpotentieel hebben zou – op enkele uitzonderingen na – neerkomen op het overtikken van de tracklijst. Bovendien stoppen de heren van Maxïmo Park hun songs in knappe arrangementen, stuk voor stuk in een zuiver rockidioom. Daarbinnen slagen de vijf er echter in om een hele brede schakering aan te brengen, waarbij muzikale veranderingen tussen en binnen strofes en refreinen de muziek steeds levend houden. Gitaargedram is voor hen slechts één optie die ze ter beschikking hebben, met het gevolg dat zelfs deze muzikaal oppervlakkige speelwijze hier tot haar volste recht komt en een geweldig effect oplevert. Brommende bassen, ronkende gitaren, soms elementair stompende drumpartijen, sporadisch lo-fi getokkel zijn stuk voor stuk bekende geluiden, die door Maxïmo Park tot een opwindend geheel gevormd worden. Het Doors-achtige orgeltje, de zoemende keyboards en de flipperende en pruttelende elektronica pompen het libido van 'A Certain Trigger' verder omhoog.
De algemene energieontlading die door de ganse cd zweemt, neemt niet weg dat bepaalde tracks een heel eigen profiel of opmerkelijke passages krijgen. 'Limassol' wordt met de door elkaar lopende noisegitaren van een denderende climax voorzien, de basisriff van 'Graffiti' krijgt een bizar ritmisch haakje en 'The Coast is Always Changing' zet in met bas, drum en gitaar die koppig hetzelfde ritme doordrammen. Met het daaropvolgende zachte – en tot "uncool" hoofdwiegen aanzettend – getokkel komt de band zelfs in het vaarwater van '70s kitsch terecht, zonder parodiërend te worden. Idem voor 'Now I'm all Over the Shop' dat met een hopla-musical melodie aftrapt. Voor de uitersten tekenen de laatste nummers: 'Acrobat' is het langste en enige lome nummer van de cd. Het biedt zanger Paul Smith de kans om meer getormenteerd uit de hoek te komen. 'Kiss You Better' is de korte afsluiter die als 3-akkoordensong gevoelig minder ambitieus is en zelfs – weer gezond gedoseerd – een snuifje surfmuziek herbergt.
'A Certain Trigger' is geen muziekgeschiedenis, maar wel een geweldige rockplaat. En daar kunnen de met minder kracht gezegende track 'I Want You to Stay' en de soms knullige songeindes niets aan veranderen.
Meer over Maxïmo Park
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
