Mattia Coletti is een jonge Italiaanse muzikant die behoorlijk actief is in de bruisende Italiaanse alternatieve muziekscene. Zo vormt hij met Xabier Irriondo onder de noemer Polvere goedgesmaakte freakerige knutselfolk met behoorlijk wat avantgardekantjes. Getuige daarvan de in 2007 verschenen 10 inch op het Wallace label. Voor deze solo-cd put Coletti een beetje uit hetzelfde vaatje als Polvere, zij het dat het allemaal wat bedaarder en knusser klinkt. Op het merendeel van de tracks is enkel Coletti te horen. Op enkele tracks vormt hij een duo met Xabier Irriondo, Fabio Magistrali (waarmee hij 61 Winter's Hat vormt), Francesco Vilotta en Alessandro 'Asso' Stefana.
Met behulp van hoofdzakelijk gitaren, wat zang en allerhande effecten en opnameapparatuur knutselt Colleti sfeerstukjes in mekaar die dus gerust onder de noemer freakfolk kunnen worden gecatalogiseerd. De ene keer klinkt het nogal akoestisch, de andere keer is het geluid voller en elektrischer. Zo start de cd met een (gewild) weifelende gitaarriedel ('Una e Due') terwijl opvolger 'Richard Wailer' leuke, rommelige lofi-folk bevat met achteloos gefluit, een streepje melodica en nasale fluisterzang. De instrumental 'Tre E Quattro' is vaag bluesy terwijl in 'American Standard Deviation' gitaren ritmisch en stemmig doordenderen en door een simpele, mooie slidegitaar worden vergezeld. Zo hobbelt de cd gezapig verder zonder de luisteraar op enig moment echt van zijn sokken te blazen of te verrassen. Nu ja, muziek hoeft uiteraard niet altijd baanbrekend te zijn. Toch glijdt het allemaal soms wat te vlotjes voorbij en lijken sommige ideeën onvoldoende gerijpt en te snel op cd gegooid. 'Submarine' bijvoorbeeld, met zijn simpele, naieve gitaarlijn en te aarzelende neuzelzang over een nietszeggend loopje is simpelweg te licht en te voor de hand liggend qua melodie. 'Risoluzione Zeno' bevat dan wel mysterieuze klingelende percussie op de achtergrond maar wordt geplaagd door een nogal clichématige melodie en zang.
'Zeno Submarine' moet het vooral hebben van zijn haast argeloze ongedwongenheid. De individuele nummers op zich durven al eens mager beestjes te zijn, maar door de gezapige flow gaat het album nooit echt tegensteken.
Meer over Mattia Coletti
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
