Matthew Shipp is vandaag vooral gekend omwille van zijn baanbrekend werk als solo- en triomuzikant bij het Amerikaanse label Thirsty Ear. Sedert het begin van het huidige millennium zoekt hij bij die platenmaatschappij de grenzen van de hedendaagse jazz op, onder meer in samenspraak met dj's en rappers die zijn muziek elektronische en hiphop-franjes geven. Daarbij vervalt Shipp nooit in smooth jazz-toestanden die passen bij pseudo-hippe loungebars. De muzikant bekijkt daarentegen hoe verschillende genres elkaar kunnen bestuiven zonder in een brave consensussen te vervallen. Een minder gekend deel van Shipps oeuvre betreft werk van de pianist uit het vorige millenium. Hij was toen een belangrijke speler in de New Yorkse Lower East Side School, waarin ook figuren als David S. Ware en William Parker circuleerden. Het was in die setting dat Shipp voor hatOLOGY Records twee albums in duo-formaat opnam: een eerste onder de titel 'Thesis', met gitarist (en later bassist in Shipps trio) Joe Morris, en vervolgens 'Gravitational System' met violist Mat Manieri.
Dat Shipp ook toen al een beeldenstormer was, wordt snel duidelijk. Bij HatHut Records, dat beide albums recent samenvoegde tot één plaat, is het materiaal van een zeer klassiek georiënteerde pianist opnieuw te ontdekken. Nummers met Morris worden netjes afgewisseld met composities die Shipp aan de zijde van Manieri uitpluist. Het resultaat is verrassend genoeg geen gekunsteld heen en weer gereis tussen twee verschillende werelden, want Shipp houdt alles stilistisch goed samen. Als een geschoold duiveluitdruiver gaat hij zijn klavier te lijf, een kader waarin Shipps oerkracht gecounterd wordt door repetitieve cellen bij Manieri en Morris. Die laatste klinkt daarbij dikwijls puntig en voortvarend, terwijl Manieri meer naar warmte streeft. Alle drie delen ze echter de visie dat muziek tot zijn uiterste mogelijkheden moet gedreven worden, met daverend resultaat.
De meer introspectieve stukken zijn onmiskenbaar in de minderheid, maar zelfs als Shipp de gebruikelijke tonaliteiten met fysiek gewicht in de schaal bevraagt, voelt men dat er een oprechte, persoonlijke strijd geleverd wordt. In 'Landscape Harmony', het meest intieme nummer uit de samenwerking met Manieri, hoort de luisteraar quasi existentiële vraagstukken terugkeren. De Shipp met wortels in de klassieke muziek en met een grote kennis van de tonale systemen komt hier bovendrijven, om later terug in bezwerend freejazz-geweld te vervallen. Als album is 'Matthew Shipp Duos with Mat Manieri & Joe Morris' kortom op meerdere vlakken evenwichtig verdeeld. Niet alle fans van het recente werk van de pianist zullen deze boosaardige selectie vintage Shipp daarom kunnen appreciëren, maar voor de liefhebbers van de vrije improvisatie zou deze plaat wel eens goud kunnen blijken.
