Matt Wilson is een van die Amerikaanse jazzdrummers waar je een huis kan op bouwen. Ondanks een vrij traditionele drumstijl heeft hij zich steeds weten te manifesteren in vaak vooruitstrevende ensembles. Dewey Redman, Andrew Hill, Charlie Haden, Myra Melford, Ray Anderson en Marty Ehrlich deden of doen daarom nog steeds beroep op zijn diensten. Naast waanzinnig veel sidemanwerk heeft Wilson nog twee eigen projecten lopen: Arts & Crafts en het Matt Wilson Quartet, dat voor het eerst in vijf jaar tijd een album klaar heeft en waar het plezier van afdruipt.
Het kwartet van Matt Wilson bestaat ongeveer tien jaar maar heeft in de loop der tijd wel enkele bezettingswissels gekend. Zo zijn saxofonist Joel Frahm en bassist Yosuke Inoue ondertussen vervangen door respectievelijk Jeff Lederer en Chris Lightcap. Saxofonist Andrew D'Angelo is nog steeds van de partij, al had dat evengoed anders kunnen zijn want in 2008 werd bij hem een levensbedreigende hersentumor vastgesteld die (dankzij de opbrengst van talloze benefietconcerten tot in België toe) gelukkig op tijd kon worden verwijderd. Dat D'Angelo terug is valt niet meer te ontkennen na beluistering van 'That's Gonna Leave a Mark'. Hij scheurt bijna letterlijk door de composities, waarbinnen stokoude bebop, funk, traditionals en aanstekelijke hedendaagse jazz vertegenwoordigd zijn.
Wilson houdt in deze context ontegensprekelijk van duidelijke accenten. Zijn drumpartijen zitten vol tijdsaanduidingen, zijn meestal ontdaan van overbodige franjes en bevatten zelden een ingewikkelde maatsoort. In vele gevallen zijn het zelfs simpele 4/4 patronen zoals in 'Area Man' en 'Rear Control'. Bassist Chris Lightcap is hierbij een trouwe bondgenoot die met handig uitgekozen tussennoten voor de nodige schwung zorgt. Met 'Celibate Oriole' tekent hij ook voor de meest aanstekelijke compositie van het album. Een thema met een calypso-randje is hier het startpunt van een overheerlijk soleerfestijn waaraan de hele band participeert.
De saxen van Andrew D'Angelo en Jeff Lederer mogen op 'That's Gonna Leave a Mark' doen wat ze graag doen: volledig uit hun dak gaan. In opener 'Shooshabuster' en vooral in het pompende 'Area Man' wordt de luisteraar op sommige momenten bijna weggeblazen door de verenigde kracht van tenor- en altsax terwijl Lightcap en Wilson de twee voortdurend in de rug blijven stompen. Maar ook in het lenige werk laten ze zich niet onbetuigd want in de bebop-klassieker 'Two Bass Hit' denderen de noten als een onophoudelijke stroom vol scherpe bochten voorbij.
Een album dat zoveel vreugde en uitbundigheid uitstraalt verdient niets dan lof. Met een overbodige track als 'Why Can't We Be Friends' (een vrijblijvende cover van War) moet dan ook geen rekening worden gehouden, want de overige inhoud van 'That's Gonna Leave a Mark' lost de verwachtingen volledig in.
Meer over Matt Wilson Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
