Matt Elliot komt uit Bristol en dat hoor je. Deze Engelse stad is het broeinest van de triphop. Maar Matt Elliot onderscheidt zich van groepen als Tricky, Portishead en Massive Attack. 'The Mess We Made' is meer trip dan hop. Het is een warme dikke soep van vervormde stemmen, streepjes elektronica, diepe orgel- en frisse pianoklanken. Het vrolijk melancholische spel van piano, accordeon en gitaar en het veelvuldige gebruik van de driekwartsmaat doet aan de muziek van 'Amélie Poulin' (Yann Tiersen) denken, maar het klinkt allemaal toch iets eenvoudiger en de sfeer die opgeroepen wordt is zwaarder. Matt Elliot speelt alles, behalve de cello's, zelf (live dan via de knopjes). Af en toe wordt hij ook knap door een vrouwenstem bijgestaan en al versta je de fluisterende of lallende ('The Sinking Ship Song') stemmen voor geen meter, toch klinkt het harmonieus met de rest van de muziek. Alleen in 'The Dog Beneath The Skin' springt de mooie stemvoering erbovenuit. 'Also Ran' klinkt eerst als een te traag afgespeelde cassette maar gaat bekoren als er met knip- en plakwerk een hortend ritme ontstaat. Het is jammer dat Elliot op deze manier niet veel meer nummers van ritme heeft voorzien. Het oppertrieste 'Forty Days' wordt door drie Spaanse gitaren gedragen en mooi bijgestaan door een koor van vrouwenstemmen en elektronische bewerkingen. De man die bekend werd met de eenmansgroep 'The Third Eye Foundation' kent het studiowerk voldoende om muziek te maken waarop eenieder in slaap gewiegd wil worden. Dat kan niet iedereen. Matt Elliot heeft een trage plaat gemaakt die geduld vraagt van de toehoorder. 'Cotard's Syndrome' begint met een interessante opbouw maar gaat al snel vervelen en blijft dat doen tot het lange einde. De variaties op de simplistische thema's zijn immers niet oneindig. Ook het openingsnummer 'Let Us Break' komt te traag op gang. In het beklijvende 'The Dog Beneath The Skin' daarentegen blijven twee piano's, een mooie stem en een overstuurde gitaar bijna 8 minuten boeien. De titelsong 'The Mess We Made' begint eveneens veelbelovend. Het is dan ook even schrikken als plots uit het niets harde drum 'n' bass opduikt. Deze uitspatting – een knipoog naar The Third Eye Foundation? – buiten beschouwing gelaten zou 'The Mess We Made' een prachtige soundtrack zijn voor een film uit het alternatieve circuit. Een tranentrekker uiteraard, want hier wordt een triest herfstverhaal verteld, te beluisteren als het regent of op andere weëe dagen.
Meer over Matt Elliot
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
