Wat doet het duo (en koppel) Drew Daniel en M.C. Smith zoal wanneer ze niet op tournee zijn als liveband van Björk? Wie wil kan het antwoord horen op 'The Civil War', het tweede album dat Matmos via Matador op de wereld loslaat. De kans dat die wereld voor Matmos overstag gaat is met deze cd niet denkbeeldig. Verzorgd, melodisch en heel toegankelijk combineren de heren elektronica met live gespeelde instrumenten, al dan niet bespeeld door gastmuzikanten.
Het resultaat baadt niet in een experimenteel geluid, maar heeft massa's handvaten waarmee ook niet-specialisten gegarandeerd een ingang zullen vinden. Vooral dan liefhebbers van folk allerhande, want de aanwezigheid van blokfluit, de lang zoemende hurdy gurdy, gitaren (akoestisch, elektrisch en pedal steel), fagot, klokken, piano, banjo en trompet stuurt de muziek aardig de richting van folktronica uit. De rol van de elektronica varieert hierbij tussen krakende klanken, samples en synthesizers die naast de 'traditionele' instrumenten geplaatst worden tot vreemde vervormingen. In de hilarische versie van 'The Stars and Stripes Forever' komen beide opties mooi samen. Een synthesizer-kleuterversie van deze bekende mars wordt hier op al even kinderlijke elektronica geplaatst en later zelfs voorzien van een platte gabberbeat. In het tweede deel wordt een vrij en wild solerende drum vermengd met twee versies van 'The Stars and Stripes': door live gespeelde blazers en in een gesamplede pianoversie. Het niet gelijk lopen van deze interpretaties is de kers op de absurde taart.
Maar ook de 'ernstige' tracks zitten goed. Van het eerste tot het laatste nummer blijft de muziek boeien, niet in het minst door de knappe opbouw. De nummers ontwikkelen onophoudelijk waardoor strofe-refreinstructuren of eindeloos loopen afwezig blijven. Bovendien krijgen de knap gelaagde constructies elk een eigen karakter. 'Regicide' klinkt met het doedelzakachtig dreunen en de blokfluit het meest als echte folk terwijl de springdans van de viool en de fagot de sfeer van middeleeuwse kastelen en dorpsfeesten oproept in 'Zealous Order of Candied Knights". De twee versies van 'For the Tress' worden door de gitaar in een countrysfeer gedrenkt, waarbij de laatste overigens heerlijk melancholisch klinkt. Veel minder melodisch is 'Pelt end Holler' dat met een versneld hartslagritme en frutselbeats aardig dansbaar is en met het zacht ingemixte, snerpende piepgeluid zelfs iets van techno hardcore meekrijgt.
De mooiste tracks zijn echter diegenen die van de ene sfeer in de andere evolueren zoals 'Y.T.T.E': klokgeluidjes en kraakelektronica, een poppy feelgood beatje waarop menige tiener in de jaren '60 of '70 totaal verkeerde danspasjes gezet zou hebben, elektronisch geflikker als van oude boordcomputers of intergalactische zwaardgevechten, een swingende drumpartij die formules vermijdt en zo steeds anders klinkt en tenslotte een streepje gitaar met vage referenties van 'Amazing Grace'. En dit alles op 9 heel natuurlijk en vanzelfsprekend klinkende minuten. Dat gelijkaardige routes kunnen worden uitgestippeld voor 'Reconstruction' (marcherende kleine trom, dansbare fourbeat, mediatieve country) en 'The Struggle Against Unreality Begins' zegt veel over deze cd: weelderig en overvloedig.
Meer over Matmos
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
