Voor de rockliefhebber die metal altijd een straatje te ver vond, is en blijft Mastodon een zegen. Het hardere van dit Amerikaanse kwartet wordt op 'Leviathan' namelijk (weer) geserveerd in een hoog rockgehalte. Vlotte ritmes en een voorkeur voor 'gewone' maatsoorten (in tegenstelling tot de soms asymmetrische formules van hun collega's) maken hun muziek uiterst toegankelijk. Hier geen herhalend doorbeuken of harde kaalheid, maar een calorierijk geluid dat potentie en smerigheid verenigt met muzikaal boeiend vakmanschap. Een knipoogje naar de hardrocktraditie is nooit weg, zeker niet wanneer de gitaren even meerstemmig loeien of wanneer in 'Aqua Dementia' een 'Eye of the Tiger' achtig ritme verscholen zit onder een versplinterende gitaar. Laag gereutel wordt door de band ook liever vervangen door krachtig geschreeuw dat alle ruimte laat voor de toch hoofdzakelijk instrumentale aard van de songs.
Hoewel er niet gekozen wordt voor hemelbestormende virtuositeit zijn de muzikale prestaties overweldigend. Strakke en stevige riffs worden voorzien van een vaak opvullende en echt meespelende drum. Scherpe en snelle wisselingen van riffs worden vermeden, maar van klassieke rocksongs is ook geen sprake. Gitaren en bas spuwen basisformules uit die zich zelden in herkenbare structuren laten vangen. Door meerdere delen te laten terugkeren, wordt de klassieke strofe-refrein vorm uitgehold. In 'I Am Ahab' bewandelen de heren een totaal ander pad, waarbij elke zweem van een refrein ontbreekt door het vrijwel nooit hernemen van reeds gelanceerde riffs. Desondanks moet dit nummer het in de categorie "doolhof" toch afleggen tegen het meer dan 10 minuten lange 'Hearts Alive'. Hier worden verschillende riffs – die bovendien soms aardig op elkaar gelijken – naast elkaar gegooid zodat het onderscheid tussen herhaling, variatie en afwisseling geheel vervaagt. Wanneer in opener 'Blood and Thunder' de gitaren eens met een gewoon slagritme spelen, gebeuren de akkoordwisselingen op onvoorspelbare momenten waardoor ook dit nummer zich buiten de traditionele rockpaden begeeft.
De tracks waarin even een trapje teruggeschakeld wordt, zijn uiteenlopend qua muzikale merites. 'Megalodon' opent met zachter gitaargetokkel in een goed gedoseerde echo, wat een mooi ruimtelijk effect geeft. Wanneer de elektrische gitaar daarna wat gaat doorjengelen komen er zelfs referenties aan country. Bij afsluiter 'Joseph Merrick' wordt er (ook) een akoestische gitaar gebruikt, wat het nummer merkelijk zachter doet klinken. Het wiegende walseffect van de driekwartsmaat wordt nog versterkt door de aanwezigheid van een orgel. Hoe proper deze track ook mag zijn, op de rest van de cd is muzikaal boeiender werk te horen. En wat meer is: dit werk is in de meerderheid, een meer dan absolute meerderheid gelukkig.
Meer over Mastodon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
