Geen muzikant die beter verkoopt dan een dode. Vraag dat maar aan de nabestaanden van Paul Motian, de drummer die vorig jaar tot grote consternatie van de verzamelde jazzliefhebbers kwam te overlijden. Los van de heruitgaven die ineens terug in de rekken verschenen, bleken er talrijke opnames te bestaan waarop Motian had meegespeeld, die halsoverkop werden uitgebracht. Daar zit veel interessant materiaal tussen, en wie commerciële trucs doorziet en goed selecteert, maakt kans om – onder andere bij ECM – op bijzonder boeiend materiaal te stoten. Toch lijkt het laatste album van het Masabumi Kikuchi Trio, waar Motian een zitje in had, een nawee van de geldelijke ijver waarmee platengiganten Motian-addepten in de val proberen te lokken. Het cd-boekje, waarin de Japanse pianist mag vertellen hoe intens hij schrok toen hij plots hoorde dat Motian was overleden, lijkt te beklemtonen dat ECM deze keer op een emotioneel publiek speelt. En dat terwijl de muziek zo weinig zeemzoeterig klinkt.
Uiteraard was groot sentiment iets waar Motian zich, zeker de laatste jaren, trachtte vandaan te houden. Het Masabumi Kikuchi Trio brengt dan ook geen typische pianotrio-jazz waarbij de kabbelende melodieën rijkelijk vloeien: 'Sunrise' heeft vooral weinig van alles te bieden. Het gaat hier dus om minimalisme, maar dan op een manier waarbij het niet lijkt alsof pianist, contrabassist en drummer alleen de essenties overhielden. Kikuchi gaat er prat op dat hij thema's tot op het bot ontrafelt en op een manier brengt die de man zelf bekoort – los van wat publiek of collega's ervan denken. Die eigenzinnige insteek is in principe een goed vertrekpunt, maar in dit geval komt er weinig uit: Kikuchi stottert zich, als in een processie van Echternach, een weg doorheen bijna een uur muziek, zonder dat de dynamiek waar 'Sunrise' om smeekt ooit bereikt wordt. Zelfs in de nummers met meer vaart lijkt Kikuchi voortdurend terug te keren op zijn stappen, cirkelend in een eigen wereldje waarbij hij de koppige neiging heeft in hetzelfde vaarwater te blijven. Dat de pianist overigens niet nalaat hier en daar een flard melodie of improvisatie mee te krijsen, is geen goede zaak: het verstoort de luisterervaring grondig.
Contrabassist Thomas Morgan ontpopte zich de laatste jaren tot een van de jonge revelaties onder het dak van ECM, maar hij lijkt niet echt geïnspireerd door de dwarsliggers die Kikuchi telkens weer onverbiddelijk formuleert. In deze muziek van totale stase voelt Morgan, die vaak de muziek van onderuit gaar wil stoven, zich slecht op zijn gemak: hij vindt niet echt een positie waarin hij de muziek kan verrijken. Voor Motian, naar het einde van zijn leven toe ook echt een geluidskunstenaar geworden, geldt dat minder, maar met Kikuchi in contact treden lijkt ook hem niet echt te lukken. Die man blijft op 'Sunrise' immers ongenadig solipsistisch musiceren. Men kan zich dan ook afvragen waarom dit gepingel in een trio-setting moest gebeuren – Kikuchi laat zich immers door niets uit het lood slaan.
