Het Franse trio Marvin maakt het zichzelf niet gemakkelijk om bekend te worden. De gitaarherrie die het gezelschap al twee platen lang produceert, laat zich immers moeilijk in een vakje duwen. Ook deze derde, broeierige langspeler bulkt van de snoeiharde, mathematisch afgemeten noiserock.
Even analyseren: drummer Grégoire Bredel ramt op zijn batterij alsof het zijn laatste keer is en goochelt met hoeken en tegenritmes. Gitarist Frédéric Conte kan zijn vingers niet stil houden en kronkelt zich doorheen een cocktail van solo’s en ongeduldig opvolgende thema’s. Daartussen weeft toetseniste Emilie Rougier's speelse maar luidruchtige, machinale elektronica, terwijl haast onverstaanbaar vervormde zangfrasen van Conte op de luisteraar af vliegen.
Dit is een energiebom, een muzikale uppercut die zowel ruikt naar stoner als industrial. Bij momenten als in titeltrack ‘Barry’ komt de elektronische onderbouw wat meer op de voorgrond, wat leidt tot een soort van instrumentale discopsychedelica, weliswaar nog steeds met een luid, grimmig karakter. Een song als ‘Giorgio Morricone’ verraadt welke elektronische wind tot inspiratie heeft geleid: die van Ennio Morricone en Giorgio Moroder. Marvin wakkert die echter aan tot een heuse storm, vol wat ze zelf “sexy elektropunk” noemen, waardoor ook titels als ‘As Noisy as Possible’ of ‘Tempo Fighting’ ontstaan.
Los van die luidruchtige, scherpe gitaarsongs bulkt dit plaatje ook van de humor en het spelplezier. Opzet was de dynamische liveshows te vertalen in studiowerk en dat is wonderwel gelukt. Bruggen worden gebouwd tussen surf, punk, thrash en progrock wat leidt tot een massief, solide, grotendeels instrumentaal bouwwerk. Hun speelse stijl is uniek en onnavolgbaar. Veel meer dan de luidruchtigheid ondergaan is dan ook niet haalbaar. Momenteel toert het trio uit Montpellier overigens rond met bevriende bands Pneu, Papier Tigre en Electric Electric met wie ze ‘La Colonie de Vacances’ vormen: een project waarbij elke band in een andere hoek van de zaal speelt en het publiek in het midden een totaalgeheel van muzikale impressies op zich afgevuurd krijgt. Die ervaring zal allicht weinig compatibel zijn met de nieuwe Vlaamse geluidsnormen.
