Ambitieuze muzikale ideeën, zelfrelativerende poëzie met gevoel voor humor en een gezonde portie funky grooves in één album combineren, het is niet iedereen gegeven. Ook Marvelas Something lijkt het een moeilijke zaak te hebben gevonden, maar bedacht de perfecte oplossing: maak drie albums, en bundel ze in één verpakking. Een cd met rock en grooves, eentje met de cabareteske nederlandstalige teksten, en eentje met muziek in een iets exotischere zin van het woord. Enkel mensen met genoeg bravoure overleven dergelijke gewaagde zetten - en dit is nog maar hun debuut.
De eerste cd heet 'Little Craver' en bevat rock. Geen post-, stoner-, hard-, of weetikveelwat-rock, maar rock die ook zonder labeltjes perfect overeind blijft. 'Riffrock' neemt in de discipline 'interessant houden van één akkoord' de wisselbeker over van 'Medication' van Queens of the Stone Age. Het kan een tongue-in-cheek parodie zijn, het kan een oprechte Homme-homage zijn, maar zeker is dat het rockt als een beest. Titelnummer 'Little Craver' neemt over met repetitieve bas en drums, hier en daar aangevuld met een fuzzy gitaar en funky percussie, en maakt en passant de weg vrij voor de bleekschetenfunk-meets-metal van 'Doing It She Flies Up'. En zo gaat het maar door: Rage Against The Machine speelt delta blues in 'Move On', knappe popmelodieën doen in 'No One Dearer' aan Jeff Buckley & de Beatles denken, 'Big Building' combineert de tegendraadse funk van Primus met rustige refreinen, een psychedelische break en een hardrockoutro, 'Our Stunning Nature' combineert de blues-met-een-twist van Captain Beefheart met de clevere zangarrangementen van diens partner-in-crime Frank Zappa en 'Don't Believe That Hippie' bevat vraag-en-antwoord-strofes tussen Frank Sinatra en de Beach Boys, afgewisseld met refreinen van Led Zeppelin, en beëindigt de eerste cd met een lange, complexe, Tool-achtige drumpartij. Het is schier-onmogelijk om deze cd écht coherent te omschrijven, maar een mix van Millionaire, Beck, Ween en Led Zeppelin komt het dichtst in de buurt.
Schijf nummer twee, 'Causaliteit', bevat nummers die men eerder onder 'cabaret' en 'kleinkunst' zou klasseren, omdat we dat nu eenmaal doen met Nederlandstalige muziek, onafhankelijk van de muzikale omkadering. Wie in het Nederlands zingt trekt, gewild of ongewild, de aandacht naar de teksten toe, en gelukkig zijn die bij wijlen verdomd clever. Zo zet 'Het Kan Ook Zijn Dat De Wet Van De Causaliteit Zich Even Heeft Opgeheven' de wet van oorzaak en gevolg op bijzonder funky wijze op z'n kop, en laat 'Hier Sta Je Dan' iemand (de luisteraar) op even groovy manier weten dat zijn/haar aanwezigheid niet gewenst is. 'De Ideale Ik' stelt ideaalbeelden in vraag terwijl op de achtergrond een gitaar en een orgel kalmpjes hun tapijtje uitrollen. 'Strandfeest' is een feest van doorgedreven absurditeit op speelse pop à la The Coral. 'Olifant Mini Opera' doorloopt even veel stijlen als Bohemian Rhapsody en bevat onder andere een serieus van de pot gerukt spelletje rijmen-op-olifant. 'De Meisjes Dansen In De Discotheek' had van Doe Maar kunnen zijn als er geen struikelende breaks in waren geslopen, en bemerkt – terecht – dat een discotheek niet bepaald de gezelligste plek is om meisjes te leren kennen. De laatste twee nummers van de cd vallen iets te licht uit: 'Faam' is een niemendalletje over beroemdheid en hoewel het repetitiehokgeklooi van 'Niet Getreurd' best sympathiek overkomt, heeft het nummer verder niet veel te bieden.
De derde cd, 'Tafellakens & Stadsvernieuwingen', is een mix van alles wat niet op de eerste twee cd's thuis hoorde: elektro-akoestische woestijngrooves in 7/4 met wacko synthesizers en politieserietune-aspiraties ('Hoog Assemblage, Laag Massage'), bevreemdende gitaartexturen à la Battles ('Polynesian Whale') of repetitieve popgrooves met keyboardgeneuzel ('Fuge'). Een stuk moeilijker verteerbaar dan de eerste twee cd's, maar ook geen overbodige toevoeging: na een paar keer luisteren beginnen bijvoorbeeld de spaced-out weirdness ('Chtund Humeur') en de surfklanken à la Brian Wilson ('From Birmingham To Liverpool') verdomd aanstekelijk te werken.
Drie cd's, één album? Of toch drie albums die simultaan werden uitgegeven? Echt duidelijk is het allemaal niet, en het zal archivarissen hier en daar wel een paar slapeloze nachten kosten, maar érg relevant is dat soort definitiedrang niet. Belangrijker is dat Marvelas Something zich op deze drie cd's in een glorieuze verscheidenheid aan de wereld laat zien, en dat zelfs het doosje eromheen niet kan verhinderen dat het talent er langs alle kanten vanaf druipt.
