'Counterfeit²' is de logische opvolger van de meer dan 5 jaar oude 'Counterfeit' ep en opent in een filmisch singer/songwriter sfeertje. Spoedig komt hier een onheilspellende basbeat bij die het geheel omtovert in een new wave ... Depeche Mode sausje. En daarmee is de link meteen gelegd. Martin L. Gore is na Dave Gahan immers het 2de lid van deze supergroep dat komt aandraven met een solo plaat, al valt dit natuurlijk te relativeren.
'Counterfeit²' is in feite een geheel van 11 covers die deze Depeche Mode songschrijver persoonlijk naar zijn hand heeft gezet. Nummers als 'In My Time of Dying' (Bob Dylan), 'Loverman' (Nick Cave), 'Oh My Love' (John Lennon), 'Tiny Girls' (Iggy Pop) of 'Candy Says' (Lou Reed) geven meteen een aantal grote namen aan waar Martin L. Gore allicht naar opkijkt en zijn muzikale mosterd is gaan halen. Toch aarzelt de man niet om alle tracks op deze plaat met een stevige dosis elektronica onder te dompelen in een mysterieus en somber sfeertje. Het industriële, soms zware knip- en plakwerk waar de stem van deze uitstekende zanger nogal zweverig doorheen zwalpt, vormt een typisch geluid dat deze 'Counterfeit²' een stiekem en eigenzinnig karakter geeft. Nergens durven de dancebeats bijvoorbeeld te overstemmen, hoewel de dwangmatige cadans van 'Lonesoms Shadow' toch goed kan dienen voor de betere New Wave feestjes. Een loom triphop-ritme met ambientesk kleurenlandschap op de achtergrond wordt vaker gehanteerd. Alle covers op 'Counterfeit²' zijn op een nogal slepende wijze gedramatiseerd. De digitale cowboyballad 'In My Other World' is ook in dezelfde zware omkadering ondergedompeld, maar biedt toch een eerste aangename afwisseling. Vreemdste uitstap is echter het klassieke 'Lost in the Stars' waarbij een begeleiding van piano en strijkers zo ontsnapt lijken uit een musical uit de jaren '70. Hiermee leunt Martin L. Gore in elk geval sterk aan bij het oorspronkelijke werk van componist Kurt Weill.
Hoewel vele, totaal verschillende artiesten op totaal verschillende manieren muzikaal benaderd worden, bevat deze plaat toch een eigen, mysterieuze geest. Die consistentie brengen is ongetwijfeld één van Martin L. Gores grootste kunsten. De man laat in elk geval zien dat zijn talenten als geluidsknutselaar erg ver reiken. Desondanks een vrij sombere, strikt zwartwit getinte layout, toont deze Depeche Mode-muzikant toch een rijk gamma aan muzikale grijstinten. Sfeervol!
Meer over Martin L. Gore
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
