Het idee klinkt natuurlijk leuk: een duo dat creatief aan de slag gaat met als instrumenten uitsluitend een ukelele en een (reis)koffer, mooi in het verlengde van de ideeën van John Cage. Jammer genoeg heeft het resultaat niet de frisheid van de Amerikaanse componist. Dat er in 'Zombies Love Dancin' to This Number' even een scheerapparaat hoorbaar lijkt te zijn (en Martin & Haynes dus vals spelen) is niet het probleem. Dat zit in de muziek zelf die zelden meer dan geestig is, te weinig om het lijf heeft en bijgevolg snel gaat vervelen.
Zowat alle tracks op 'Freedman' zijn van de hand van de lapsteelspeler Myk Freedman en dat is te horen aan de duidelijke wortels van roots, country en folk, aangevuld met kleine oosterse trekjes, bossa nova of jazz. Haynes' ukelele past daarbij uiteraard naadloos in het plaatje. Als enig melodie-instrument draagt het de tracks, waarbij Haynes er niet voor terugdeinst om het atonale pad te bewandelen, zeker wanneer hij soleerruimte krijgt. In 'Bookends' gaat hij nog een stapje verder en verlaat hij zelfs de "zuivere" snaarklank voor een meer experimenteel geluid. Dat dit geen gemakkelijkheidoplossing is, mag duidelijk zijn wanneer hij in 'So Cry' laat horen hoe goed hij het instrument beheerst.
De kofferklanken van Jean Martin (in het dagelijkse leven drummer) zorgen voor een ritmische, vaak regelmatige begeleiding. Ze blijven eerder zacht en dragen muzikaal weinig bij tot de muzikale ontwikkeling, alleen in 'Unnameable Dance' is er even wat meer ruimte voor de kofferpercussie. Door het slaan, tikken en wrijven ontstaan ritmische figuren die nu eens abstract klinken om daarna weer shuffleritmes te creëeren. Meer dan eens wordt door Martin de klank van een cajón opgeroepen, maar dan spijtig genoeg zonder ritmische variatie en virtuositeit die de betere spelers van dit instrument kenmerkt.
Het lijkt wel alsof Martin & Haynes zich voor 'Freedman' tevreden hebben gesteld met het plannetje voor hun eigenaardig duo. De muziek mist ontwikkeling en interactie tussen de twee spelers, waardoor het geheel niet meer dan een aardigheidje wordt waarvan het frisse snel verdwijnt eens de luisteraar zich verzoend heeft met de koffer-ukelele combinatie. Dat het wel kan werken wanneer ze extra hulp krijgt, is te horen op de YouTube-trioversie van 'She's Not My Girlfriend (My Girlfriend's Normal)'. Misschien dat deze uitgebreide bezetting wél ooit aanleiding kan geven tot de nieuwe Grammy-categorieën valiescountry en kofferfolk.
Meer over Martin & Haynes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
