Wie de speelstijl van Martial Solal kent, weet dat deze pianist het de luisteraar niet altijd even gemakkelijk maakt. Tel daarbij op dat deze plaat opgenomen werd tijdens de week na 11 september 2001 in de wereldberoemde Village Vanguard te New York, te midden van de chaos en verbijstering die de wereld – en New York in het bijzonder – toen in zijn greep hield, en de rekening is al snel gemaakt. Dat Martial Solal één van de allergrootste jazzpianisten van deze tijd is, staat buiten kijf. Solal durft véél, heel veel. In dit klassieke jazz trio kan hij zich volledig laten gaan.
De plaat is opgebouwd uit zeven nummers, waarvan twee standards, 'What Is This Thing Called Love' en 'Body & Soul'. Het algemene geluid is verrassend goed, gezien het feit dat deze concerten opgenomen zijn met één enkele micro doordat de vrachtwagen met het opnamemateriaal omwille van de toenmalige versperringen in New York niet tot bij de zaal kon geraken. Het eerste nummer, 'NY-1' genaamd als verwijzing naar de gebeurtenissen in New York op 11 september en de totale chaos die daarop volgde, krioelt van de nerveuze tempo- en maatwisselingen, onverwachte wendingen, dissonante akkoorden, hypersnelle solo's en ingewikkelde baslijnen. Dit nummer weerspiegelt de verwarring die in de straten van New York heerste terwijl dit concert opgenomen werd. Ook het thema van 'Suspect Rhytm', het derde nummer van de plaat, bestaat uit complexe ritmes waar kop nog staart aan te krijgen is. Het is bewonderenswaardig hoe drummer Bill Stewart en bassist François Moutin er in slagen Solal hierin te volgen. Dat geldt trouwens voor de hele plaat. De standards zijn dan weer beter beluisterbaar uitgevoerd. 'What Is This Thing Called Love' krijgt een relatief bedaarde uitvoering, wat meer dan welkom is op deze plaat. De solo's zijn daarom niet minder indrukwekkend, maar het ritme is regelmatiger, wat het voor de luisteraar meteen een stuk gemakkelijker maakt. 'Body & Soul' wordt op dezelfde manier aangepakt en bevat zelfs een passage waar de muziek doet denken aan een winterse zondagavond in een rokerige jazzkroeg. Tot François Moutin met een vinnig baslijntje een einde maakt aan deze dagdroom en Solal terug aanknoopt met zijn typische dissonanten en snelle trekjes.
Om deze plaat te beluisteren moet de nodige tijd genomen worden, maar na een paar keer luisteren kan slechts één conclusie getrokken worden: Martial Solal is klasse.
Meer over Martial Solal
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
