Maroon begon als straight-edge metalcoreband in 1998 en is een van die Duitse melodieuze death metal/metalcorebands als Heaven Shall Burn en Neaera die de laatste jaren maar kwaliteitsmuziek blijven leveren. Vooral aan de metalwereld dan, want het gehalte metalcore in Maroon's muziek wordt met recht laag gehouden en de (over)dosis thrash- en death metal is niet te ontzien, iets waar de trendy metalcorehilariteiten uit Amerika (en hun Europese navolgers zoals Caliban) maar niet in slagen. Na het gevarieerde en vooral furieus metalen 'When Worlds Collide' is Maroon terug voor meer met 'The Cold Heart of The Sun'.
Het eerste wat opvalt aan het album is het nog grotere aandeel voor extreme metal en opener '(Reach) The Sun' (waarvan de solo trouwens de bekende melodie bevat uit Edvard Grieg's 'I Dovregubbens hall'(Peer Gynt)) is daar het mooie voorbeeld van: blastbeats, razende gitaren en de waanzinnige strot van zanger Andre Moraweck, wiens vocalen er trouwens op vooruit zijn gegaan. Die bevatten nog meer pijn, zijn nog raspender en brutaler en neigen dus meer naar death en thrash. Dat betekent niet dat de brute metalcore en het bijbehorende hese gebrul helemaal zijn weggelaten, maar die worden in mindere mate en bijgevolg veel efficiënter gebruikt, zoals in 'For Those Unseen' of 'Steelbath Your Heart': deze spetterende thrashcoretrack begint met een lekkere groovy metal/hardcorepassage, gevolgd door een hakkende thrash metalpartij en brutaal refrein. In het midden neemt een midtempo göteborg-harmonie en solopartij het over, begeleid door midtempo dubbele basdrums. Ook 'Black Halo!' is een schot in de roos, want hier haalt Maroon iets anders uit: een donkere, zware intro leidt naar een heerlijk psychopathische en atmosferische strofe en idem refrein. Spijtig genoeg zijn er ook mindere momenten, zoals de saaie breakdown in 'My Funeral Song' en het soms voorspelbare karakter van 'As Truth Becomes Vain', maar die zijn gelukkig gering en worden uiteraard goedgemaakt door het veel grotere aandeel aan kwaliteitsvolle muziek dat de luisteraar vindt en nog moet ontdekken op 'The Cold Heart of The Sun'. Deze schijf gaat er dus niet in een enkele keer in, het gevoel aan diepgang is namelijk groter dan op de vorige langspeler en dit besef maakt het geheel er alleen maar beter op, waardoor de vinger na eerste luisterbeurt richting repeattoets snelt.
Maroon komt weer op de proppen met een sterk album, wat hun reputatie als compromisloze extreme metalband er alleen maar beter op maakt. Puik werk, heren.
Meer over Maroon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
