De Noorse saxofonist Marius Neset mag dan nog maar halverwege de twintig zijn, toch wordt hij (als zijn persbio geloofd mag worden) getipt als een van de grootste talenten van de Europese jazz. ‘Golden Xplosion’ is zijn tweede album onder eigen naam, het eerste met een kwartet.
Dat Neset technisch begaafd is, kan moeilijk ontkend worden. Niet alleen saxofoontechnisch, maar ook qua muzikale complexiteit staat hij zijn mannetje. Scherpe ritmische bochten, bruuske veranderingen in het metrum en halsbrekende tempi vormen voor hem geen probleem. De beheersing om het allemaal te spelen is er, maar helaas ontbreekt het Neset aan een muzikaal verhaal. Zijn techniek stelt hem zeker in staat om indruk te maken, maar niet om met een eigen muzikale inhoud te komen.
Zijn collega’s bassist Jasper Høiby, drummer Anton Eger (beiden bekend van het trio Phronesis) en keyboardspeler Django Bates komen al even zelf- en trefzeker voor de dag. Bates kiest daarbij echter vaak voor popjazz-achtige keyboardklanken, waardoor het spookbeeld van de GRP-releases (gegarandeerde hits in de klassieke conservatoriummiddens in de jaren ’90) aan de einder opdoemt.
Tracks als ‘Golden Xplosion’, ‘City on Fire’ (waarin Nesets geluid elektronisch vermenigvuldigd wordt en hij gaat klinken als Miles Davis in de jaren ’90, maar dan op speed) zijn knap gespeeld, maar weten niet te boeien. Dat verandert niet in het met soul en funk beladen ‘The Real YSJ’, het akoestische ‘Shame Us’ of het groots en ambitieus opgezette ‘Angel of the North’. Hier krijgen de onverwachte ritmes het gezelschap van meer epische, haast filmische passages en een wijds deel dat echter meteen klef gaat klinken.
Wanneer er gas terug genomen wordt gaat Neset schuilen in de ambient of drijft zijn sax in het nat van de keyboards (‘Sane’), dat klinkt als met veel water aangelengde Disneymuziek.
Iets muzikaler klinken Nesets solotracks, zoals ‘Old Posion (XL)’ waar hij de muziek opbouwt vanuit een bescheiden basisgegeven en hij lijkt aan te leunen bij het hikkende geluid van de middeleeuwse hoquetus. In ‘Saxophone Intermezzo II’ gaat hij dan weer eerder de statige koraaltoer op (niet voor niets zet hij in met het parafraseren van Bachs ‘O Haupt voll Blut und Wunden’) waarbij de harmonie volledig gemaakt wordt door het stapelen van diverse saxofoonlijnen.
Al die technische bagage en technologische hulpmiddelen kunnen echter niet verbergen dat Marius Nesets muzikale spoeling te dun is. Het gevolg is dat ‘Golden Xplosion’ een album is dat vol staat met retorische spitsvondigheden, die echter vooral lijken te dienen om een muzikale leegte te verbergen.
