Altsaxofonist Mario Schiano geldt als één van de grondleggers van de Italiaanse vrije improvisatie, oprichter van de Gruppo Romano Free Jazz in de jaren '60 en promotor van het Controindicazioni Festival in Rome. Het album 'On the Waiting List' werd in 1973 opgenomen in Italië voor het Napolitaanse label King Universal. Nu kent het een heruitgave in de Unheard Music Series van het Amerikaanse Atavistic. In deze cd-reeks met vergeten pareltjes, maar ook vervelende tegenvallers, past 'On the Waiting List' jammer genoeg in de tweede categorie.
Aan het opzet en de variatie op deze cd hoeft het echter niet te liggen. Met in totaal negen muzikanten (die echter nooit tezamen op één track te horen zijn), waaronder 5 blazers, zijn de middelen voorhanden om alleen al qua sound stevig uit de hoek te komen. Bovendien laten Schiano en zijn collega's zich hier kennen als een prettige, eclectische bende. In 'Happy Night and Golden Dreams' wordt een blazerriff met een hoog funky Blue Note vergezeld van dissonante orgelakkoorden. De versnipperde en in geluidsbrokken gespeelde orgelsolo is dan weer schatplichtig aan de freejazz. Dat is overigens een stempel die voornamelijk saxofonisten als Maurizio Giammarco, Toni Formichella en Schiano zelf drukken. Dat Schiano de andere, oudere tradities ook kent, blijkt uit 'Flash-Back', een duet met Giammarco (deze keer op gitaar). De dungeblazen, soms wat jankerige altsax roept hier helemaal de nostalgische sfeer op van de jaren '30. Ook traditionelere swing is de bende niet vreemd, zoals in 'Blue Dolphin' waarin voor de eerste keer een piano opduikt die dan meteen ook traditionele, begeleidende akkoorden speelt.
Het meest opmerkelijke nummer is ongetwijfeld 'All it Takes', waarin Schiano in gospeltraditie als orgelist en zanger te horen is, inclusief ondersteunende saxakkoorden. Het twijfelen tussen parodie en stijloefening is hier echter tenenkrullend. Misschien was dit in 1973 duidelijker, maar anno 2005 valt alleen maar op hoe gedateerd dit album ondertussen is. Deze zwakte kenmerkt de hele plaat. Keer op keer blijkt dat Schiano en zijn mannen stijlen imiteren, zonder ze echt te kunnen of willen spelen, waardoor de cd als een verouderd allegaartje klinkt. Hoe vrolijke een dergelijke aanpak ook mag geklonken hebben in de vrije improvisatie van de jaren '70, het effect ervan gaat nu totaal volledig verloren door de muzikale beperkingen en de slordigheden. De muziek mist eigenheid om in de 21ste eeuw nog relevant te kunnen zijn.
Alleen 'From New York: Nothing' (met een occasioneel 'Star Spangled Banner' citaat van Schiano) ontsnapt hieraan. De wisselingen tussen de openende blazerriff, vrije improvisatie en uptempo swing worden hier door drummer Michele Iannaccone en bassist Bruno Tomasso in goede banen geleid. Het mooie, wat jankende glissandogeluid van deze laatste lijkt wel een elektronisch effect waarop de tenorsax mooi weet in te pikken. Later krijgt deze track nog zo'n mooi moment met drie zacht fladderende saxen. Dit blijven echter momentopnamen die het geheel niet hoger kunnen tillen.
Meer over Mario Schiano
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
