Ze is de oma van de rock 'n' roll, de voltallige Rolling Stones zaten ooit wel eens aan haar boezem gekluisterd en haar beverige stem zou evengoed van het laatste kwezeltje van het nabijgelegen begijnhof kunnen zijn. Toch draait Marianne Faithfull nog aardig goed mee in het muziekwereldje en kan ze eeuwig blijven rekenen op een trouwe schare toegewijde fans. Meer nog, in plaats van in haar zorgvuldig opgebouwde schelp te nestelen, durft deze tante haar horizonten nog te verruimen. Respect.
Het heeft twee jaar en een halfje geduurd vooraleer Marianne met deze nieuwste plaat op de proppen is gekomen. Ze lijkt er wel haar tijd voor te nemen. Het één en ander heeft natuurlijk te maken met de gastbijdragen op deze plaat van niemand minder dan Nick Cave, PJ Harvey, Damon Albarn en filmproducer Jon Brion, die zelfs een stevige vinger in de pap hebben gehad bij het feitelijke songschrijven zelf. Het resultaat mag er zijn! De combinatie van verschillende sterke persoonlijkheden uit zich in tien prachtige songs waarin het karakter van de deelnemers zich prima manifesteert. Aan afwisseling is op deze 'Before the Poison' dus geen gebrek. Eén van de opvallendste types die naar voren springt is PJ Harvey. Zij heeft maar liefst vijf songs voor deze cd afgeleverd, waarin ze haar typische stijl niet verloochent. Tegendraads rammelend ritmewerk met eenvoudige gitaren en serene muzikale partijen die soms wat complex en misvormd overkomen zijn haar kenmerk. Hoewel het tempo nergens hoog is, valt het toch op dat Marianne Faithfull het niet altijd even gemakkelijk heeft met die half scanderende Polly Jean-zang die af en toe de hoogte inschiet (zoals in het ongemakkelijke 'My Friends Have'). In slows als 'No Child of Mine' of songtrack 'Before the Poison' kan Marianne duidelijk beter haar ei kwijt. Piano en schuifelende drums zorgen voor een stijlvol kader waarin de beverige stem van deze zangeres zich intiem en stijlvol kan ontluiken. Die stijl komt zeker ook terug in de drie songs die Nick Cave heeft aangeleverd. Een typische, rollende Bad Seed bas en schuifelende drums vormen een sober ritme dat met piano en cello mooi en melodieus wordt ingevuld. Deze songs baden in de sfeer en intrinsieke kracht. Wanneer Nick ook zijn typisch vibrerende hammond erbij haalt die zwaar en vrij vals doorgalmt en een track als 'Desperanto' verzwaart met a capella-achtige achtergrondvocalen, wordt even uitgepakt met een sinister en bombastisch klankspel. De grootste verrassing op deze cd is allicht een bijdragen van Damon Albarn, frontman van Blur. Dat deze virtuoos zich niet hoeft te beperken tot commerciële britpop, is al geweten dankzij zijn veelgeprezen Gorillaz project. 'Last Song' is echter een fijn opbouwende, streelzachte ballade met een bloedmooie melodie en eenvoudige begeleiding van piano, strijkers en akoestische gitaar, die de basis van het nummer bepaalt. Afsluitend wiegelied (inclusief klokgetik en speelgoedbelletjes) van filmcomponist en Portishead veteraan Jon Brion walst heerlijk de plaat uit en sluit misschien nog wel het best aan bij eerder Marianne Faithfull werk.
Over een verrassing gesproken: Marianne Faithfull denkt nog niet meteen aan stoppen. Door het songschrijven over te laten aan enkele muzikale beroemdheden, waagt ze zich op glad ijs. Hoewel dit ijs soms gevaarlijk dun uitvalt, blijft ze dankzij haar stevige stem toch fijn overeind. Daarmee bouwt ze meteen een brug die haar eigen fans met duistere dromers die van Nick Cave en PJ Harvey houden bij mekaar brengt. Mooie poging.
Meer over Marianne Faithfull
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
