Het Zweedse Marduk staat al sinds dag één garant voor een portie van de meest blasfemische, snijdende en ongenadige black metal die er ooit werd gemaakt. Sterker nog: dit combo rond meesterbrein Morgan Steinmeyer Hakansson heeft nog nooit enige knieval naar wie ook gemaakt en heeft werkelijk nog nooit een minderwaardig album uitgebracht. Of de hypernerveuze blastbeatfestijnen in goede aarde vielen bij iedereen, is een ander paar mouwen, maar intrinsiek haperde er nooit iets aan hun aanpak. Sinds de band vervoegt werd door Mortuus op vocalen, is Marduk wel opvallend grimmiger geworden. Na laatste album 'Wormwood', wat toch iets langzamer en sferischer van aanpak was dan voorheen, trappen de jongens nu terug voluit het gaspedaal in, met een loeier van een schijf tot gevolg.
Na een wat mysterieuze aanloop (met behoorlijk wat melodische elementen) trapt Marduk in stijl af met het titelnummer: de drums geven er een onwaarschijnlijke lap op, en het lijkt wel alsof Morgan's gitaarwerk nog sneller is geworden dan vroeger. Razernij ten top, en zo hoort het! Ook 'Messianic Pestilence' is een song met pakkende melodieën tegen een rotvaart gespeeld. Maar dan komt 'Souls for Belial'! Als er al een topper is op dit schijfje vol beukbeesten, dan moet dit het zijn. In stijl trapt het ding af tegen vierhonderd per uur, de krassende en schurende melodieën bezorgen een ongemakkelijk gevoel, en dan plots duwen de heren flink op de rem, met een loodzware break als resultaat.
Zwakke momenten vallen niet te bespeuren, en met het scherpe 'Hail Mary (Piss-Soaked Genuflexion) of het lugubere 'Gospel of the Worm' (gevolgd door het evenzeer beklemmende en naargeestige 'World of Blades') zijn er nog eens bijna-klassiekers te vermelden. In tegenstelling tot vroeger klinkt Mortuus trouwens iets opener en verstaanbaarder. Dat heeft waarschijnlijk meer te maken met het verminderen van effecten op zijn vitriolen stembanden dan een andere zangmethode, maar het maakt zijn grauwe kwijlstrot niet minder effectief.
Niet dat ze ooit zijn weggeweest, maar met 'Serpent Sermon' laat Marduk eens te meer horen waarom zij en zij alleen het recht hebben op de troon van black metal. Geen franjes, geen flauwekul, geen enkele toegeving aan wie dan ook en een meestercollectie aan geniale riffpartijen, verpakt in beukbeesten van songs. De concurrentie mag het voor minder in de broek beginnen doen.
