Marco Locurcio is een jonge, uiterst bezige, Belgische jazzgitarist. Hij werkte al aan verschillende opnames mee, waaronder zeer recentelijk nog de cd '4' van de gelijknamige groep. Naast tal van projecten heeft Locurcio ook zijn eigen band. Met ervaren musici als Jeroen Van Herzeele (saxen) en Jozef Dumoulin (piano en Fender Rhodes) in de gelederen, mag een grote dosis muzikaliteit te verwachten zijn. Op hun recentste cd, 'Jama', worden deze verwachtingen feilloos ingelost.
De plaat kenmerkt zich door een grote verscheidenheid aan stijlen en sferen. Toch klinkt ze zeker als een zinvol geheel. De rode draad is leider, gitarist én componist Marco Locurcio. Het eerste nummer begint nogal verrassend met een sample van muziek van Steve Reich. Vrij snel wordt deze introductie verlaten en een traag funky nummer kent zijn aanvang. Bassist Nicolas Lherbette zet een repetitieve baslijn in, eenvoudig begeleid door drummer Maxime Lenssens en een klanktapijt van de gitaar. In alle vormen saxofoonklanken een fijne melodie. Terwijl in de verte soms het Reich-thema klinkt, wordt de sfeer grimmiger. De jagende drum 'n' bass beat die inmiddels is ingezet, is hier zeker mede schatplichtig aan. Het eenvoudige en daarom juist heel efficiënte thema blijkt ook uitermate te klinken boven deze begeleiding. Jeroen Van Herzeele en Marco Locurcio wagen zich aan enkele solo's met duidelijke macho-inslag: een perfecte keuze voor dit nummer. Heel wat intimistischer is de sfeer in het volgende 'Too Much Sugar', heerlijk akoestisch geopend door de gitaar. De drum houdt zich bescheiden op de achtergrond en creëert hierdoor ruimte voor een mooie celloachtergrond, verzorgd door gaste Ania Naucler, die overigens wel vaker op deze cd opduikt. Door de nogal geringe harmonische beweging, moet de spanning elders opgebouwd worden. Dat doet de groep voortreffelijk door het spelen met dynamiek. Na een bluesy gitaarsolo volgt een zeer transparante en inspirerende solo van bassist Nicolas Lherbette.
'Before' en 'The End' zijn twee opeenvolgende composities, waarbij het eerste een inleiding vormt op het tweede. Anders dan de titelkeuze doet vermoeden, zit er tussen 'de inleiding' en 'het slot' wel degelijk een verhaal. Dat verhaal wordt in alle eenvoud verteld door een melodie die met lange noten andermaal erg sterk uit de hoek komt. 'Jama IV' toont rockinvloeden, met een solide distortionbegeleiding van de gitaar. Moeiteloos flaneren de muzikanten van rock, met name in de gitaarsolo, naar funk met een verdienstelijke Jeroen Van Herzeele. Nog interessanter zijn de momenten wanneer beide stijlen een gretige kruisbestuiving bezigen.
Hoewel er ook met minder voor de hand liggende maatsoorten wordt gegoocheld, zoals ondermeer in 'Jama II', straalt de muziek op 'Jama' een zelfzekerheid uit, een logica en een rust. Met ijzersterke melodieën, een beheerste begeleiding en uitgebalanceerde solo's, klopt het plaatje volledig.
Meer over Marco Locurcio
Verder bij Kwadratuur
