Wie in België regelmatig een gerenommeerde discotheek bezoekt, zal allicht de wenkbrauwen niet moeten fronsen bij de naam Marco Bailey. De inmiddels zevenendertigjarige Mark Beelen is zowat de meest gerenommeerde technokoning van dit kleine landje en heeft zoals vele groten de wereld in zijn broekzak zitten. Mayday en I Love Techno zijn geen vreemden voor de man, net als clubs in Mexico, Australië, Dubai, Zwitserland, Ibiza ... zoals de man zijn agenda voor de komende zomer verraadt. Deze set werd opgenomen in de befaamde Ageha discotheek in het hippe Tokyo, een plek waar zo'n 3000 trendzetters elke avond uit de bol gaan en ondermeer een speciale outdoor zwembad-arena voorzien is.
Om meteen even met de deur in huis te vallen: Marco Bailey is op dit plaatje niet de vooruitstrevende dancemeester die hij op een doorsnee dj avondje speelt. Op 'Live at Ageha Tokyo' richt de draaitafelkunstenaar zich tot zijn publiek. Een stukje aftasten en verkenning om vervolgens in een bepaald straatje door te breken hoort daar bij. Vandaar dat de cd nogal rommelig begint, waarbij hij wel inspeelt op Japanse drukdoenerij en manga-toestanden. Bailey presenteert aanvankelijk een wankele mengelmoes van op– en neergaande momenten en schelle, diep borrelende stukken en zwalpt heen en weer van diep echoënde techhouse naar droge acidbeats, waarbij publiek noch luisteraar tijd krijgt zich aan te passen. Zijn mixwerk komt zelfs wat slenterend en geforceerd over, totdat "Deetron feat. Paris the Black Fu" stevig de diepte in duikt om vervolgens naar een eerste grote climax toe te werken en door te breken met een schitterend elektro-ritme. Vanaf dan is het hek van de dam. In een opeenvolging van sterk pompende elektroplaten van Adam Proll, Johannes Heil en de minder bekende Q Hey, lijkt de dj zijn balans te hebben gevonden: die van droge, oerdegelijke space-elektro. Vooral grootmeester Heil zorgt met 'All for One' voor een heus spervuur van ritmische geneugten. Na een klein kwartiertje neemt Bailey meer tijd voor zijn platen, wat zowel sfeer als muziek duidelijk ten goede komt. Ondanks enkele grillen als het volledig dicht draaien van het geluid of het afglijden naar droge stomptechno, lijken dj en publiek naar elkaar toegegroeid te zijn. Climaxen en handenklappende, verwachtingsvolle Japanners wisselen elkaar voortdurend af. Enkele gouden platen als het drillende 'Pompier Bon Oeil' van Tekel, het feestelijke 'Ride' van Detroit Grand Pubahs (althans Deetrons instrumentale mix) en de dj zijn eigen mokerende 'Around the Planet' vervolledigen het verhaal.
'Live at Ageha Tokyo' is geen bombardement dat van de eerste tot de laatste seconde duurt. Daarvoor komt alles wat moeizaam op gang. Het schijfje toont echter wel hoe een dj zich dient te gedragen: even zijn publiek afspeuren en vanaf dat de 'klik' er is, volledig overstelpen. Naar eigen zeggen hing er die tiende februari magie in de lucht. Die is naar het einde toe niet enkel goed voelbaar, maar het is ook duidelijk dat klanktovenaar Marco Bailey zelf voor een groot deel van die magische energie verantwoordelijk is.
Meer over Marco Bailey
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
