Hoewel hij sinds 1992 in Parijs woont blijft de Braziliaan Márcio Faraco zijn muzikale wortels trouw. Samba en bossanova invloeden voeren hier de boventoon, waardoor de CD soms naar de muziek van Arto Lindsay neigt. Zonder echter ook maar één moment het venijn of het experiment van deze laatste te vertonen. De sfeer is vaak weemoedig en wanneer er dan toch wat meer vaart in komt, hoedt Faraco er zich voor om er een echt feest van te maken. Intimiteit blijft het hoofdkenmerk. De poëtische en menselijke teksten over leven, liefde, verleden en sentiment worden zo zacht ingezongen dat de oneffenheden en het beven van Faraco's stem meer dan eens hoorbaar zijn. Het lijkt dan alsof hij zijn diepste geheimen in je oor fluistert. Dat de nadruk bij alle nummers op de melodie ligt versterkt dit effect alleen maar. Zo ook de ijle samenzang die soms zo delicaat is dat deze lijkt te verdampen tijdens het luisteren, wat meermaals doet denken aan het stemgeluid van Simon en Garfunkel. Akoestische gitaren en bas bepalen het klankbeeld, terwijl Mino Chinelu (Miles Davis, Sting, Manu Katche, Tori Amos) de meest nummers voorziet van verschillende laagjes percussie. Het meestal ontbreken van een drumpartij zet het lichte en het kwetsbare van de muziek extra in de verf. Geregeld worden de arrangementen verrijkt met andere instrumenten, zonder dat deze de stijl van de muziek gaan bepalen. Zo zijn piano – Kenny Baron –, fluit, accordeon, strijkers en drum aanwezig zonder dat er echt sprake kan zijn van jazz, chanson, klassiek of pop. Faraco weet meestal mooi balans te houden binnen deze kleurmogelijkheden zonder in meligheid te vervallen. Alleen de zeemzoeterige kerstfeer die de piano meebrengt in 'O Destino Espera' of de lauwe latinjazz van 'Saudade Quando Dá' gaan wat over de schreef. Als extra staat er op deze CD een bonustrack van meer dan 30 minuten. Wie bij het starten van track 1 de opname terugspoelt kan 8 van de 11 nummers horen in een soberdere uitvoering: gitaren, bas en stem worden sporadisch aangevuld met percussie en één maal piano. Niet onontbeerlijk, al winnen 'O Destino Espera' en 'Saudade Quando Dá' hier wel aan geloofwaardigheid.
Meer over Márcio Faraco
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
